Kanalje

en Frans ook... als vader vandaag niet kwam dan kwam die nooit... en 't was al kwart over tweeën...

En toen tegen de zuster van de wacht, wél sterk, maar toch met tranen in z'n stem:

»Zuster... m'n vader komt strakkies voor bezoek... maar as-ie d'r is niet komt... dan wil ik óok liever maar niet, dat tante Bet komt, of 'n ander...«

Dan lag-ie stil weer... keek naar de deur...

En met z'n oogen in eenen overgrootopen van verschrikking zag-ie tante Bet komen... nou kwam vader niet... nou kwam-ie niet...

Hij keerde zich om, ineenen sterk besloten om niemand te zien, nou dat z'n vader niet kwam... hij huilde niet... beet bloedend met z'n tanden in z'n lippen... tante Bet praatte tegen 'm... wou 'm flikjes geven... streelde 'm over z'n heete hoofd... hij bleef liggen...

Zuster Lize kwam binnen... ze had tante Bet zien ingaan... wou kijken hoe Jan zich hield... saam met haar ging ze weg... Jan hoorde niet, wat ze zeien van 'n stomp in 'n onderkruipersrug... en van effetief 'n jaar daarvoor, omdat 't zoo angekomme was...

Toen zuster Lize wéér binnenkwam lag Jan weer rustig achterover... zonder snikken huilde hij, rolden de smartstranen uit z'n donkere oogen ... ze stond bij 't bed... ze zagen elkaar aan.

En dan wild uitbarstende, met z'n vermagerde armpjes om haar hals snikte hij: »o, vadertje dan, vadertje«.