Palestina

jes, zooals wij dat doen. Neen.Worden de hand-muizen stevig tegen elkander gedrukt. De eene duim om den ander geslagen. Elkander aanzien en vele goede woorden spreken.

ii.

Wij zullen dus gaan. Niet als ruiters. Maar met den wagen. De zwarte Hadj Achmed, die héél vet en héél lui wordt. Hij zegt, dat hij ziek is. Als wij vragen: „welke ziekte?” Zegt hij: „ik ben koud”. Te Berseba, overdag! Meyer, de molenaar, gaat mede. En Abdoel Salaam. Hij heeft geen pijn in zijn voet, en hij behoeft ook niet te bidden, ofschoon het toch Vrijdag is. Dan heeft hij zeker een paard in de gedachten! Abdoel Salaam kent in geheel Palestina de paarden, zooals wij in ons land de dichters kennen. Ja, beter. Wij komen een mooi, bruin paard tegen. „Familie van onzen ,Jimmy”, zegt Abdoel Salaam: „ibnammoe”, de-zoon-van-een-oom-van-vaders-zijde. Het paard van Hussein Effendi Aboe Derwisch is weder familie van een van onze twee paarden. Wij hopen ook een bezoek te brengen bij de moeder van Jimmy.

De paarden en den wagen hebben wij hier naast

76