Palestina

moesten en dagelijks prijsgeven moeten. Maar ze willen van een droomer niet hooren hoezeer ze verbloemen, bewimpelen, verzwijgen, ver-mooien, hoe ze dagelijks meer opportunistisch water mengen door hun idealistischen wijn. En als dan die droomer van een bijna demonische scherpzinnigheid blijkt, vlijmend-geestig, onvermoeid, nimmer aflatend, zelf een toonbeeld en voorbeeld van belangeloosheid...

Ze hebben hem het zwijgen opgelegd, zijn vijanden. Maar vaak al heb ik mij afgevraagd, of zijn medestanders hem beter begrepen, den man die hun te veel gaf en te veel eischte van de anderen. Men begrijpt in deze wereld op z’n best den braven partijgenoot, den plichtgetrouwen ambtenaar, die inderdaad niet minder plichtgetrouw is, omdat hij graag zijn tracte-ment toucheert aan het eind van de maand en naar huis gaat als het vier uur slaat.

Doch in dit zoo zonnig en verteederd reisverhaal toont zich hoofdzakelijk de man die geloofde en gaf—, het geeft hem enkel in zijn schier kinderlijke zachtzinnigheid en teeder-heidsdrang.

Hoe voorts ook deze geboren boekenwurm, deze hardnekkige studie-mensch de Natuur bezag en haar genieten kon! En ja, nu dan de

13