Buigen onder de storm - Levensschets van Philip Mechanicus 1889-1944

de handen op z’n rug, tot Mechanicus een velletje kopij klaar had. Mechanicus schreef keurig op maat; hij wist dat hij ongeveer twaalf, dertien kantjes nodig had om zijn rubriek te vullen. Telkens als hij een blaadje vol had, gaf hij dat aan de loopjongen en die bracht het razendsnel naar boven, naar enkele zetters die zijn krabbels konden lezen. De loopjongen kwam dan gauw teruggehold, net op tijd om het volgende velletje in ontvangst te nemen. Zo ging dat door totdat Mechanicus klaar was. Hij hoefde vrijwel niet na te denken en in een zeer hoog tempo maakte hij zijn stukje. Langer dan een half uur duurde het nooit. Als een stoommachine zat hij te werken. Iedereen op de redactie moest stil zijn. Soms lukte het niet erg, dan was hij bijvoorbeeld bij velletje tien en dan wilde hij velletje drie terug hebben om nog iets te corrigeren. Dan had je grote paniek in de tent, want dat stuk kopij was allang doorgegeven aan de zetters. Pas als zijn stukje klaar was, keerde de rust op de redactiekamer terug. Meestal stormde Mechanicus direct weg, snuivend en al, met zijn jas half aan, zijn hoed in de hand en altijd die enorme stapel paperassen onder z’n arm. Hij ging dan lunchen. Dit gebeurde dus elke dag en dit ceremonieel was écht heel karakteristiek als je over Mechanicus praat.’

Ward Messer was inmiddels bij de krant in vaste dienst gekomen. Het waren voornamelijk de andere redacteuren die zich over hem ontfermden en hem in het vak hebben opgeleid. Met name de oude C.J. Schotel, Leopold Aletrino, met wie hij goed bevriend zou raken, Oscar Mohr, A.J.F. Evers en P. Beishuizen waren zijn leermeesters. ‘Van Mechanicus kreeg ik alleen maar kritiek en beslist geen onderricht. Hij vond dat de anderen dit moesten doen, want een chef-redac-teur diende zich niet met volontairs bezig te houden. Hij maakte daar één keer een uitzondering op. Op zekere dag kondigde Mechanicus aan dat er een nieuwe volontair op de redactie zou komen, waar hij zich persoonlijk over zou ontfermen. Nou, dat vonden wij heel vreemd natuurlijk, want hij schoof die mensen altijd door naar de andere redactieleden. Ja, zei Mechanicus, die onze verbazing wel zag, dit is iemand uit mijn persoonlijke kennissenkring, vandaar. Toen de volontair op kantoor arriveerde, bleek het een dame te zijn, een freule, een proté-gée van Mechanicus, behoedzaam door hem bij het Handelsblad binnengeloodst. Hij was een en al oog voor haar, hoffelijk, charmant en bedolf haar onder complimentjes. Zo kenden wij hem helemaal niet. De hilariteit bij ons was heel groot. Die vrouw bleek overigens volstrekt ongeschikt voor dit werk en zij is via een zijdeur weer geruisloos

73