Het zionisme

naar zijn land en dit land lief had; — zoolang Zion was een nationaal verlangen en nationale liefde van het Volk Israël — zóó lang was de Verstrooiing naar aarde’s vier hoeken de meest ernstige straf en de Voor-zegging van eindelijken terugkeer: de Hoogste Belooning.

Zoo moest het nationale Ideaal eng verbonden zijn met het Volksgeloof en was gehoorzaamheid aan Gods Woord en daarmee gansch de Joodsche Gods-Dienst gebouwd op de liefde voor het Volk en Volksland.

Die liefde, alleen mooglijk bij een volk met zin tot onafhankelijkheid, is dan ook het stramien waarop de Profeten hun beelden borduren.

Als de Aramaeërs Juda zijn binnengevallen en joodsche vrouwen en kinderen als slaven worden gevoerd naar verre landen, bij het eerste nationale ongeluk reeds klinkt Joël’s blijde voorspelling van Juda’s herstel. Tyrus en Zidon (Joël, 4, 4) hadden het recht niet, Juda te straffen voor zijne zonden: „wilt gij mij diensten bewijzen ?” maar zullen 't gerechte loon ontvangen voor hunnen euvelen moed. En, worden al sikkelen omgesmeed tot zeisen: de Heere strijdt voor zijn volk in ’t dal Josaphat. En, als Israël vrij woont in ’t oude land, kome de erkenning Gods *). En verder, bij alle dreigende rampen, tot vermaan van het afgedwaalde volk, wordt luider en luider telkens, door haast alle profeten voorspeld een erkenning Gods, als Hij zich heeft ontfermd over het verstrooide Israël, zijn Troon hersteld op Zion en van daar uit zijne Leer zal gaan ^s).

De koning van Aram valt de grenzen van Judea binnen, Assyrië slaat het rijk der tien stammen uiteen en weer trekken de Joden het land uit, in ballingschap.

^r) Zie daarentegen: T. Tal. Het Zionisme, p. 8, die geloofs-reinheid hier onderstelt als voorwaarde voorIsraël’s terugkeer.

’) Ik volg hier de historische draad, zoo duidelijk door T. Tal neergelegd in zijne boven geciteerde lezing: Het Zionisme.

Zion, de heuvel waarop Davids veste was gebouwd, parool voor Israëls wereldlijke macht in het stamland. Zion was niet de Tempelberg.