Het zionisme

„De verstreken vijfentwintig jaren” — zoozeidehij — „waren een proef die het land, het volk en de Taal hadden te doorstaan. En nu roep ik allen wankelenden en wijfelenden toe: gaat naar het Land, daar zult gij zien, hoe eenzame, verlaten streken door onze broederen zijn herschapen in hoekjes van het Paradijs.

Bezoekt de scholen, gaat in de straten der koloniën, waar de kinderen spelen. Daar zult gij hooren hoe onze moedertaal leeft en luidt.

Bezoekt de huizen, de menschen, aanschouw het verkeer, en gij zult gevoelen, dat iets nieuws, iets bijzonders ontstaat:    een joodsch leven, joodsch denken,

joodsch voelen” ...

Het Congres, aanvankelijk bijeengeroepen onder de leuzen: „Politieke arbeid” tegen „Gegenwarts-arbeid”, ook wel genaamd „praktische arbeid”, ging uiteen na eene Synthese geschapen te hebben. Nagenoeg alle Zionisten stemden voor de maatregelen, noodig om Palestina politiek en cultureel voor te bereiden.

Toch liet het nog onbevredigden achter.

De „Poale-Zion” een democratische Z. arbeidersorganisatie zag zijn rechten tot het vormen van een Federatie (bij voldoend aantal leden) erkend, althans in principe.

De practische arbeid in Palestina was eveneens tot „regeerings” program geworden; toch bleef de meening, dat het Actions Comité te weinig had gepraesteerd en zag men ’t met een sceptisch oog aan.

Onbevredigd waren velen ook, dat het congres de taktiek der Oostenrijksche Zionisten buiten zijn sfeer liet. Oostenrijk n.1. had het Zionisme binnen de binnenlandsche politiek gebracht, en een Joodsch-nationale partij het aanzijn geschonken, die een 4-tal afgevaardigden in den Rijksdag had weten te doen kiezen, welke in de kamer een joodschen club vormden.

Toch moest de voorzitter D. WOLFFSOHN met recht aan het slot der zitting constateeren dat het vorige