Het zionisme

congres een congres van scheiding was geweest, dit congres een congres van éénheid. Het congres had uitgesproken dat het géén hinderpalen wilde leggen aan de ontwikkeling van het Zionisme binnen elk land afzonderlijk. Aan de Zionisten van elk land zelf wordt overgelaten, zich al dan niet te groepeeren als nationale partij in de binnenlandsche politiek van hun land. En de organisatie was uitgebouwd zoo, dat de vóórarbeid in Palestina met ijver kon worden volvoerd. Zóó was niet alleen de synthese geschapen tusschen twee groepen, doch een basis gelegd, waarop alle schakeeringen van het Zionisme konden samen-werken.

Politiek, practische arbeid, cultuur, Misrachi, Zionistische democratie:    de eenheid is geschapen. Het

Zionisme: geen machine meer, die wacht tot de volkswil haar stoom geeft, maar een levend, groeiend organisme.

Nawoord.

Een nieuwe phase is het Zionisme ingetreden. Of wellicht een nieuwe eeuw. De idee zelf heeft z’n oude vormen aangenomen. De volkswil, volksgedachte, het volksgeloof aan nationale Toekomst.

Wat op dien bodem groeien kan is niet te becijferen thans. Of óók in Palestina ’n assimilatie-streven zal ontstaan, of dat in het joodsche cultuurland reeds aanstonds eene eigene Joodsche Beschaving zal herrijzen? Of Israël voldoende levenskracht zal hebben om, door invloeden van buiten héén, een eigen leven te dragen tot lichtend voorbeeld voor andere natiën? Of de nieuwe Aera, Turkije thans geopend, al in naaste toekomst Isrels krachten tot zich zal trekken en het Zion’s ideaal reeds in de dagen onzer kinderen in ’t volle leven zal worden aanschouwd? —

Velen hopen het: duizenden gelooven het, strijden er voor. Het jong ontwaakt Nationaal leven zoekt zijn toekomst in het oude stamland; de geloovigen wéten: „Van Zion gaat de Leere uit en ’s Heeren woord van Jeruzalem”.