Het zionisme

Weliswaar bleek de Sultan de immigratie van joden in Palestina een goed hart toe te dragen, onze nationale behoefte kon een verspreide kolonisatie in verschillende deelen van het Turksche rijk, zonder samenhang, — niet bevredigen 1

't Is daarop, dat Herzl zich in contact zette met de Engelsche regeering met verzoek om eene concessie voor het schiereiland Sinaï. De Egyptische regeering was bereid een charter te geven; de zaak bleek echter om technische redenen ondoenlijk. Watergebrek. De Engelsche regeering stelde toen voor, genoegen te nemen met een landstreek in Britsch-Oost-Afrika, in de nabijheid van Uganda.

„Zion is het niet en kan het nooit worden. Het is maar een hulp-kolonisatie, doch op nationale en politieke basis. ... Het blijft een maatregel uit nood, die ten doel heeft een einde te maken aan de tegenwoordige radeloosheid van alle philanthropische ondernemingen en het verlies te voorkomen van overal weggeslingerde volks-deelen”.

Inmiddels had minister von PLEHWE (Rusland) zich bereid verklaard, de wenschen der Zionisten bij de Porte te ondersteunen.

En NORDAU, die vooropstelde dat vier mogendheden, Duitschland, Engeland, Rusland en Amerika het Zionisme sympathiek waren, noemde Uganda een „Nachtasyl”.

Met 295 tegen 178 stemmen werd besloten, eene expeditie te zenden ten einde het aangeboden land te onderzoeken. Middelen daartoe werden niet gevoteerd en de verslagen minderheid verliet het congres.

Een twistappel was in het Zionisme geworpen. Fel stonden over elkander de bij uitstek-politieke „territori-alisten” — en zij, die alleenlijk Palestina wilden als kolónisatieland: de „Zione-Zionisten”. Eene toevallig-heidsgroepeering grootendeels. Want ook de Terri-torialisten hielden aan het Bazeler Program vast en wilden Uganda slechts aanvaarden als hulp-kolonie.