Het zionisme

plaats, waar het volk zijn toekomst beraadde, van Congres tot een Parlement. Het Zionisme had allereerst zijn houding te bepalen ten opzichte van den prac-tischen Palestina-arbeid. Herzl gaf de lijn aan, die dit Congres volgde tot — met het VlIIe Congres — de omstandigheden ertoe leidden meer aandacht te wijden aan het zoogenaamde „practische werk” ... Sinds 1892 n.1. bestond voor joden een verbod tot immigratie in Palestina. Weliswaar vond individueele immigratie van Joden nog steeds plaats, doch niet anders dan door heimelijken smokkel en openlijken „Backschisch”. De kolonisatie-vereenigingen brachten dan ook een zoogenaamde „infiltratie-politiek” in prac-tijk, die Herzl èn NORDAU onwaardig èn ondoelmatig voorkwamen. Vandaar dat het politiek Zionisme — dat ’n soort van platonische belangstelling bleef koesteren voor de klein-kolonisatie, waarvan een goed deel Zionisten voorstanders waren als palliatiefmiddel — zich goed en duidelijk tegen dit principe uitsprak. Misschien dat overschatting van zuiver politieken (diplomatischen) arbeid een stem méé had in ’t kapittel. In alle gevallen moesten beproefde voorstanders der klein-kolonisatie de gelederen der strijdende Zionisten verlaten.

Ten tweeden Congresse, eveneens te Bazel gehouden — van 28/31 Augustus 1898 — werd een merkbare numerieke vooruitgang der organisatie geconstateerd. Een principieel besluit werd genomen tot het oprichten van een Joodsch koloniale Bank (Jewish Colonial-Trust) tot bevordering van industrie en landbouw in Oost-Europa, speciaal in Palestina en Syrië (Kapitaal 2 mil-lioen Pd. Sterling).

Langzaam trad de Culturfrage naar boven. Herzl, die ongaarne de Zionistische organisatie zich splitsen zag in groepen en groepjes (zij het, uit vrees voor zijn eigen program, zij het, omdat de beweging te jong was om door verschilgroepeering te worden stuk gesneden) wist aanvankelijk de opkomende golven te bezweren.