Het zionisme

Dr. Herzl werd gekozen tot Voorzitter van dit uitvoerend college.

Wat de Alliance niet had vermocht, was ontstaan op den enkelen aanroep van den eenen Herzl.

Wat vroeger joden zeiden en wilden was de stem van eenen enkele, die overhoord werd. Thans was eene tribune geschapen, van waar het Joodsche volk zijn vragen en eischen kon stellen, van waar het zich liet hooren in de raadszaal der volkeren. De Jodenkwestie werd — door bemiddeling der Pers — een openbare aangelegenheid. De eerste — als is ’t dan ook kleine, maar niet minder vaste — stap was gezet naar de politieke emancipatie van het joodsche volk.

En Herzl bracht de zaak des Jodendoms langs de banen der diplomatie in paleizen der regeerende vorsten, en, al was de sympathie die hij hier en daar verwerven mocht, grootendeels te danken aan zijn persoonlijke gaven, bovenal aan zijne vorstelijke gestalte en zijn waardig optreden, — Herzl’s invloed is het geweest, die van het Congres heeft weten te maken een machtsmiddel. Lieten de rijken hem voorloopig alléén staan — werd hij „der kerlen God”. De joodsche massa was geen bende meer, geen menschenmaat verdrukte en verkommerde joden, doch een organisch gehéél. Jodendom was geen smaad meer, doch een Trots. Den studenten schreef hij eens, dat zij hun schimpwoord moesten omzetten: van Jodenjongens: jonge Joden ! —

Daar was iets beslists gekomen tot de joodsche massa. Men wist wat men wilde. Zijn : als alle andere volken. Een eigen nationaal leven uitleven op nationaal joodsch territorie. Men wilde volk zijn. De orthodoxen onder de Zionisten kregen stevigen onderbouw voor hun Joodsche levensbeschouwing. Het stervend Zionsideaal kreeg nieuw leven, jong, frisch leven.

Was het eerste Congres een massaal protest tegen de onwaardige positie, waarin het joodsche volk verkeerde, van lieverlee werd het Congres tot een