Het zionisme

pogingen, die ten doel hebben, Palestina door joodsche landbouwers te koloniseeren, omdat zij geenerlei betrekking hebben op de stichting van een nationalen Staat.

Godsdienst en vaderlandsliefde liggen ons daarom gelijkelijk de plicht op, allen, wien het wèlzijn des Jodendoms ter harte gaat, te verzoeken, dat zij zich van het meer genoemde Zionistisch streven en vooral van het, niettegenstaande alle waarschuwingen toch nog altijd voorgenomen Congres, verwijderd houden”.

Dien kamp tegen het Zionisme heeft de Reform nimmer opgegeven. Maar ook die strijd had zijne goede zijde: het deed het Zionisme in eigen kracht zijn toekomst zoeken en duidelijk zien dat alleen op een bewust nationalisme de Zionidee kon groeien. Dit politieke Zionisme werd een Joodsch-nationale beweging.

VI, Zionisme als wereld-organisatie.

En zóó komt het Zionisme langs velerlei omwegen, door de kronkelpaden der Diaspora, langs d’ ouden baan terug: het volksgeloof aan politieke éenheid in Palestina. Men vrage naar zijne verhouding tot het Mozaïsch geloof en de Joodsche traditie en wrake, dat het Zionisme als zoodanig geen godsdienstige idealen stelt. Twee antwoorden vallen daarop. Vooreerst toch spreekt men de taal zijner omgeving. De joden, die voor het Zions-ideaal het allereerst gewonnen werden, waren juist gekomen uit kringen, waar ongeloof, althans geen jóódsch gelooven heerschte. Het Jodendom — afgesneden van nationalen bodem — had in West-Europa zich nagenoeg overleefd, of beter nog: uitgeleefd. Zelfs een centrum zoo orthodox als Nederland, bleek niet in staat, de religieuse idee intact te houden. Van lieverlee trad onverschilligheid op voor godsdienst-belangen óók bij zoogenaamd „vromen”. Joodsche practijk nam de plaats in van Joodschen cultus. Daarbij