Het zionisme

In 1806 roept NAPOLEON eene vergadering bijeen van joodsche nobalen, die op de vraag: „Beschouwen de joden, die burgers van Frankrijk zijn, dit als hun Vaderland?” een volmondig „ja” ten antwoord gaven. Een Synhedrion werd saamgeroepen, dat. de Mozaïsche wet zóó moest verklaren, „dat het uitspreekt en vaststelt dat de joden van alle landen, waar zij als burgers behandeld worden, hun stad en hun land moeten beschouwen als of het Jeruzalem is. Alleen daar mogen zij zich als vreemdelingen beschouwen, waar zij k r a c h-tens de landswetten mishandeld worden ...”

„Het Synhedrion te Parijs — een begin der nieuwe verlossing. En de reform... de nieuwe Thora 1 Bittere, armzalige fantazieën — maar die toen van duizenden van joodsche zonen en dochteren het Joodsche zieleoog verblindden. En de Zion-gedachte zat neder in een hoek en hulde zich in asch en zweeg. Wie haar nog uitsprak, waren de oud-vromen. Wie zich tot de beschaafden rekende, sprak haar niet meer uit”.. .

Doch het Synhedrion „was maar los vuurwerk geweest. En Napoleon zelf ging ook uit — als het slotnummer van een schitterend vuurwerk ... Wat overbleef, was: de Reform, de afval van Joodsche wet en zede, de uiteensnijding der Thora ... Die reformkringen gaven geen plaats aan de Zion gedachte. Integendeel. Een anti-Ziongeest ontwaakte”. Abraham GeiGER, de geleerde woordvoerder des reform-jodendoms sprak het openlijk uit: „Elk smachten naar Zion en elk hopen op herstel van een Joodschen Staat is thans eene onmogelijkheid, een historische dwaasheid. Want — zoo betoogde hij in zijn professorale voorlezingen — „drie perioden telt het Jodendom: — de eerste: die des eigenen volksbestaans — welnu — die is lang voorbij, voor goed;

de tweede: het jodendom in verdrukking onder de natiën — welnu, zoo leeraarde hij, — die is nu in 1850 geheel voorbij;