Het zionisme

eeuwig Verbond zal het zijn met Israël; dan zullen alle volkeren erkennen dat God, de Heer, Israël heiligt. —

Nog even keeren de ballingen terug naar den Vader-landschen bodem. Het Gods-ideaal, geënt op Zions verlangen, komt in vollen bloei onder EsraenNechemja¹). Een sterk nationaal leven dwingt de assimilatie terug, die van Helleenschen kant dreigde. Een bloedige strijd : de Makkabeeën overwinnen : het joodsch nationalisme is bestand gebleven tegen de Grieksche wereldbeheer-sching. Van toen: verdeeldheid in den boezem des volks, die ’t langsaam doch zeker, alle weerstandskracht ontnam:    de Romeinen legden hun zware hand op

Palestina.

Maar nog leefde Israël als natie en trachtte het naar onafhankelijkheid, en de voorspellingen der Profeten gaven het moed en zelfvertrouwen tot langdurigen, uitputtenden, ongelijken strijd. Die eindigde in ’n laatste, poging van Bar Cochba, gesteund door R. Akiba, met den val van Betar. (i31).

Alle hoop op dadelijke onafhankelijkheid was verslagen. Toen was ’t, dat, in de Diaspora, de Gods-voorzègging, met eindelijk vertrouwen op onafhankelijk volksbestaan, geworden tot Volksgeloof — en die voorzegging omspinnend met sagen en duidingen — den levensgeest verheffen kon van ’t nationaal bestaan.

Zoo vond in tijden van druk en rampen een wisselwerking plaats: een nationale cultus die ’t volk te samen hield, geplant op 't nationale leven; — de volks-idealen: levend door innig betrouwen op Gods eindelijke Hulpe. — Maar zoo bitter was de levensstrijd en zoo innig de nationale Hope op ’t oude Land en Betrouwen in de Gods Voorzegging, dat men geloofde de Zionsvoorzegging ook waar men géén uitzicht had

¹

) Ofschoon ook ongodsdienstige Joden meetrokken, naar Palestina. Talm. Kidoeschin (fol. 69^b.)