De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

87

Bij klovers wordt het nooit in rekening gebracht: het percentage verlies op het partijtje wordt dan maar grooter gerekend.

Op winkels van den juwelier hoeft evenmin wat vergoed te worden. Wel moet de werkman naar het verloren steentje zoeken, maar wat weg is, ligt immers onder het bereik van den patroon en komt te eeniger tijd wel met den schoonmaak weer te voorschijn.

Maar hoe, als brand of diefstal den diamant doet verloren gaan ? Naar de letter van de wet kan de werkman, indien dit buiten zijne schuld plaats vond, geen loon vragen.

Waar op den winkel van den juwelier gewerkt wordt is dit voorschrift al heel bedenkelijk. Daar is toch sprake van een toeval dat naar Duitsch recht de besteller zou hebben te „ver-treten”. Maar ook den arbeider die den diamant goed heeft bewaard geen recht toe te kennen op loon voor den geprae-steerden arbeid, mag kwalijk billijk worden geheeten. Regeling van de risico bij „aanneming van werk” als arbeidscontract mag dus intusschen zeer wenschelijk worden geacht.

Dit wat betreft des arbeiders recht op het bedongen loon. Wat aangaat de uitbetaling van dat loon, het volgende: Verschuldigd is het stukloon in het algemeen, nadat het werk is opgeleverd en goedgekeurd. De gewoonte in de diamantindustrie is, dat alle loonen eens per week worden betaald. Sommige kantoren, — boven reeds wezen wij hierop, — betalen dan alleen het werk dat af is en opgeleverd, andere alles wat gefabriceerd is, weer anderen betalen al het uitgegeven werk, onverschillig welk gedeelte daarvan bewerkt is. In dit geval rust op den werkman de plicht, het werk op behoorlijken tijd te leveren.

Eene reeks van rationeele bepalingen omtrent het uitbetalen van het loon schrijft het Ontwerp-Drucker in artt. 21—31.

Het loon, door een minderjarigen arbeider (= onder de 18 jaar) verdiend kan alleen dè.n aan hemzelf worden voldaan, als de vader of voogd daartoe zijne schriftelijke toestemming heeft gegeven. Het loon van den achttienjarige kan aan dezen