De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

83

qui leur est confiée”, de „entrepreneur” daarentegen „supporte les risques jusqu’ a la réception” '), en, zelfs moet hij het ongeval waardoor het werk verloren ging bewijzen, soms zelfs het bewijs bij brengen dat de brand, waar het goed te niet ging, niet door zijne schuld was ontstaan, maar in een belendend perceel ’). Dit uitgangspunt was verkeerd, want men hield er geene rekening mee, dat arbeidscontracten konden worden aangegaan tegen stukloon en aannemingen tegen tijdloon.

Een aannemer, die den tijd dien hij gewerkt heeft vergoed moet krijgen, kan immers niet gezegd worden de risico te dragen. Had hij dit willen doen, dan had hij een prijs gesteld a forfait. En omgekeerd de arbeider in dienstbetrekking die op stukloon is aangenomen, „eigenkostenwerker” noemen hem de diamantwerkers, werkt op eigen kosten. Stelt het te ontvangen loon afhankelijk van het af te leveren werk. Hij neemt dus wel degelijk een risico op zich. Zoodat de Code en in navolging van deze ook het Nederl. Burg. Wetb. slechts de aanneming op stukloon heeft geregeld. Bepalingen gesteld die bij aanneming op tijdloon buiten toepassing moeten blijven, terwijl het niets heeft vastgesteld voor „eigeukostenwer-kers” in dienstbetrekking.

De Code en ons Burg. Wetboek nemen dus, evenals vele andere wetgevingen en schrijvers aan, dat de aannemer in het algemeen de risico draagt.

Dit wordt dan meest aldus uitgewerkt.

I. De aannemer krijgt geen loon als het werk ten onder gaat tenzij :

a. dit geschiedt door gebrek in de stof door den aanbeste-der geleverd ^s);

‘) Guillouard II 769. Laurent XXVI, 2. Baudry-Lacanti nerie et Wahl 1829 sqq.

’) Zie litteratuur hierover in Repert. d. droit fr. v^e Louage d’ouvrage, eet. 1258. — Cour de Cass. l^r aodt 1866. Guillouard I 250 , 253, II 787, sq.

³) Wij laten hier het bijkans overal dogmatisch behandeld geval dat de werkman zelf de stof levert — grensgeval tusschen „koop” en „aanneming” —