De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

77

2°. men daarom zich ook niet kon bezig houden met de bijzondere eigenschappen, van de waar „arbeid” of eene bijzondere, economisch afhankelijke, positie van den arbeider, óók waar hij eene „aanneming” had gesloten, en

3°. van oordeel was, dat hierbij de algemeene regelen omtrent de onmogelijkheid der praestatie voldoende waren. En, aangezien de aanneming beschouwd werd als een onderdeel van het huur- en verhuurcontract, de onmogelijkheid der eene praestatie ook die der andere meebracht. Kon dus de aannemer niet praesteeren, dan mocht hij geen recht doen gelden op eenig loon. ')

Daargelaten nu dat in het algemeen het voorwerp van beide contracten, zoo arbeidscontract (diensthuur) als aanneming is hetzelfde, nl. „arbeid”, - er zijn aannemingen te over, waar het loon niet bepaald wordt naar het resultaat van den besteden arbeid, doch naar den tijd gedurende welken de aannemer werkte. Gaat men bij de regeling der risico uit van de stelling, dat men daarbij wil trelfen het contract, waar een arbeidsresultaat bedongen is, dan regelt men in werkelijkheid slechts eene soort aanneming, nl. die tegen vasten prijs of tegen stukloon.

Terwijl de aannemer tegen stukloon zijn aanspraak op loon in het algemeen afhankelijk stelt van het voortgebrachte werk wil de aannemer tegen tijdloon eene remuneratie naar gelang van den arbeid aan eenig werk besteed, en staat dus in dit opzicht gelijk met den arbeider in dienstbetrekking die tijdloon ontvangt. En dit kunnen we geene assurantie noemen, daar toch we hier, staande op den bodem van dispositief recht, partijen vrijheid toekennen andere, betere condities in de plaats te stellen van het geldende recht. Condities, die hun beter of billijker dunken.

Want zoo het Pandektenrecht nu luidt — en daarnaar moeten we beslissen, daar onze wet niet van deze risico spreekt bij „aanneming” — thans leidt de dogmatiek tot gevaren in het praktische leven.

') Dernburg 1’andekte £, § 68.