De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

50

menten niet. Trouwens de werkgever in arbeidscontract — zelf meestal „aannemer”, — kan zijnen arbeiders moeilijk betere condities geven dan hijzelf geniet. En eenige waarborg heeft hij niet, dat de condities van den juwelier bij elk nieuw partijtje veranderen en de meest „brokkantige” modellen aannemen. Kan hij zijnen arbeiders dus evenmin verschaffen.

Vandaar dan ook dat de juweliers, die op stuk van zaken alle macht in handen hadden, althans de min-scrupuleuzen onder hen, — niet geaarzeld hebben soms condities te stellen of stilzwijgend aan te nemen die bedenkelijk veel weg hadden van misbruiken, en aldus herhaaldelijk door de diamantwerkers werden gesignaleerd.

Zoo hadden velen de gewoonte, den werkman een procent van zijn loon bij wege van „meidengeld” te korten. De reden voor die afzetterij is steeds in het duister gebleven ').

Sommige juweliers gaven „overwicht”, gaven meer gewicht diamant mede, dan op het briefje stond aangegeven, en betaalden het meerdere werk niet, waarmee hand aah hand ging het verbod voor de werklieden op hun winkel, het werk te wegen.

Dan: het misbruik dat door zekere juweliers nóg wel eens gemaakt wordt met het „rondisten” doen, het door snijders nog eens laten rondwrijven van kleine steenen, tijdophoudenden arbeid, die niet betaald werd.

En verschillende kleinere technische kwesties, waar de arbeider altijd aan het kortste eind trok.

De groote organisatie der diamantwerkers, de Algetneene Nederlandsche Diamantbewerkers Bond, bekend als de A. N. D. B., wist de meeste misbruiken te bezweren door het uitvaardigen zijner tarieven.

Voor den feitelijken inhoud dezer tarieven zie men hieronder de Bijlagen.

Welke kracht moet men dergelijken tarieven nu toekennen , waar zij het te betalen mimimaalloon reglementeeren of con-

*) H. Polak 1. c.