De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

48

«Arbeidslieden die eenig goed van een ander onder zich heb-„ben, om daaraan eenig werk te verrichten, zijn gerechtigd „om dat goed onder zich te houden, tot de volle voldoening „ van de kosten en arbeidsloonen daaraan besteed, tenzij de „eigenaar voor die kosten en arbeidsloonen genoegzame zekerheid hebbe gesteld.”

Bij faillissement dus van den uitgever nemen de werklieden eene zeer bijzondere positie in. Ze komen in het faillissement van den uitgever, doch hebben een recht van retentie tegen den juwelier, die immers eigenaar is van de afgetelde en afgewogen en niet in burgerlijk bezit overgegeven partijtjes diamant.

Dit heeft ten gevolge dat zij dus kunnen meestemmen over het akkoord, doch door de homologatie van dit akkoord hun recht van terughouding niet verhezen (art. 160 Faillw.). Dat recht immers wordt uitgeoefend tegen den eigenaar van den diamant, tegen den juwelier, en dit onverschillig of de uitgever den gecontracteerden prijs voor den arbeid al dan niet ontvangen heeft.

Zoodat de juwelier de slechtste positie inneemt. Hij vordert den diamant op, en moet den boedel het geld bezorgen, dat de uitgever als prijs voor de fabrikatie bedongen had. Hij krijgt zijn goed evenwel niet terug, voor de arbeiders volledige betaling erlangd hebben. Is hij er op gesteld zijn diamant spoedig terug te hebben — en dit is altijd zoo — dan rest hem niets anders, dan de werklieden nog eens volledig te betalen. Hij kan zich natuurlijk bedingen, dat zij hem hunne aanspraak op het loon cedeeren, ofschoon natuurlijk geene schuldvergelijking (art. 54 F. W.) hem toestaat ‘). De juwelier zal dus öf dubbel mogen betalen, of zijn diamant kwijt wezen tot de arbeiders bevredigd zijn.

Ondertusschen zal de uitgever (207 F. W.) geene rehabilitatie kunnen krijgen.

‘) Van wettelijke subrogatie is natuurlijk geen sprake. Ie. Heeft de juwelier als vindicant „beter” recht, en 2e. was hij niet gehouden de arbeidsloonen te voldoen.