De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

47

Schreiber geeft hem ongelijk en noemt de Entreprise eene soort aanneming van werk, die vrijwel in dezelfde verhouding staat tot deze laatste, als de koop eener toekomstige zaak tegenover de andere koopcontracten — ofschoon hij dit niet bewijzen kan ').

En het Zwitsersche Verbintenissenrecht schrijft in art. 351 dat de ondernemer verplicht is het werk persoonlijk uit te voeren, of althans onder zijne persoonlijke leiding te doen geschieden. Laat echter daarop volgen: „Ausgenommen die Falie, in denen es nach der Natur des Geschaftes auf per-sönliche Eigenschaften des Unternehmeus nicht ankommt.”

Wat zal naar ons Recht moeten gelden?

Wij weten dat onze Wet zich nog op Romeinschrechtelijke basis bevindt. En de vraag, door Dankwardt ontkennend beantwoord, is een uitvloeisel der bekende strijdvraag, of de aanneming van werk al dan niet per se eene soort arbeidscontract is.

Zonder nu een principieel antwoord te geven op deze dogmatische vraag, kunnen wij niettemin zeggen, dat het Burgerl. Wetboek eene aanneming van werk kent, waar de aannemer zich niet tot persoonlijke arbeid verplicht, nl. het bouwen van een huis; onze wet noemt in art. 1648 naast elkander den werkman en den bouwmeester of aannemer, en noemt (art. 1651) expresselijk de ambachtslieden „aannemers” in het vak waarin zij werkzaam zijn; iets dat niet te verklaren is, als de wet bij de regeling van de „aanneming” alleen gedacht had aan werklieden.

De uitgever is tegenover den juwelier dus een „aannemer”, waaruit volgt, dat de diamantwerkers, die hij voor zich in eigen naam laat arbeiden, alleen hèm als patroon hebben te beschouwen. Wat onder de diamantwerkers ook de algemeene opvatting is.

In één geval slechts bestaat er eene rechtstreeksche betrekking tusschen werkman en juwelier: art. 1652 spreekt ervan:

') Schreiber, Der Arbeitsvertrag nach heutigem österr. Privatrecht p.52.