De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

42

zal hem heel hard gaan toeschijnen en gehoorzaamheid aan zijnen meester, die zijne conditie hem voorschrijft, hem zeer moeilijk. Wat is het noodig in onze wetten eene hersenschimmige gelijkheid tusschen meester en knecht te formuleeren, eene gelijkheid die met onze zeden niet overeen kan worden gebracht ?

Afgezien van de waarde en waardigheid dezer argumenten zij er aan herinnerd dat in diamantbewerkers-arbeidscontracten de werkgevers tot dezelfde sociale klasse behooren, eveneens werklieden zijn. Mocht — wat niet waarschijnlijk is — onze Rechterlijke Macht iemands geloofwaardigheid gaan afmeten naar zijnen maatschappelijken stand: niet in deze materie kan daarvan spraak komen.

Bovendien is een van de voornaamste dingen die de diamantwerker praesteert, juist zijne betrouwbaarheid. En als de werkgever den arbeider reeds eene groote mate van vertrouwen schenkt, dan is een rechtsvermoeden van onbetrouwbaarheid des arbeiders al zeer misplaatst. En ten slotte: een onbetrouwbaar werkgever kan zooveel knechten krijgen als hij wil, een onbetrouwbaar arbeider, laat staan een niet te vertrouwen diamantwerker vindt de deur gesloten.

Waaruit mag volgen dat althans voor de diamantindustrie eene bepaling als van art. 1639 door niets gewettigd wordt, en aan hare afschaffing geene bezwaren in den weg staan, ’t Gemeene Recht is hier voldoende.

c. Doch ook afgescheiden van ’t bewijs van een ter bewerking geven van diamant, of de vraag naar het bewijs van de feiten in art. 1639 vermeld, kan twijfel ontstaan omtrent den inhoud, de voorwaarden van een contract. Dan dient weliswaar bewezen te worden dat de eene of andere voorwaarde door partijen is bedongen, maar staan we hier feitelijk voor eene kwestie betreffende den inhoud van het contract. Wij zullen haar dus hieronder behandelen, op de grens van dit hoofdstuk, vooral ook omdat de vraag, of sommige condities inhoud vormen van het contract, juist ontstaat door de (vorm-looze) wijze waarop hier werd gecontracteerd.