De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

39

kan voortbrengen die de 300 gulden te boven ging (W. 6783). ')

De wetgever heeft blijkbaar willen zorgen dat, bij contracten van eenig gewicht, de partijen zich bij het sluiten der overeenkomst een bewijs zouden scheppen.

Dit heeft hier niet plaats gevonden, reden waarom 1933 van toepassing komt. Niet dus de grootte van den eisch, de hoeveelheid verschuldigd loon, bedingt de è.1- of niet-toelaat-baarheid van het getuigenbewijs, — maar het feit, de rechtshandeling, waarop die vordering is gegrond.

Bedraagt dus de waarde van het partijtje méér dan driehonderd gulden , dan, onverschillig hoeveel of weinig loon wordt gevorderd, dan is getuigenbewijs uitgesloten, indiende waarde van den diamant méér bedroeg dan driehonderd gulden.

Dit alles natuurlijk tenzij er een begin van bewijs door geschrifte aanwezig is (art. 1939 B. W.) waaronder vallen „alle geschriften in welken vorm en met welk doel ze ook geschreven zijn, zoodat ook brieven, zelfs aan derden gericht, aan-teekeningen, schriftelijke verklaringen, in of buiten rechten afgelegd, een begin van bewijs door geschrifte kunnen opleveren”. ’)

Staat op het partij briefje dus de hoeveelheid diamant behoorlijk vermeld, dan kan dit reeds als begin van bewijs door geschrifte worden aangemerkt, als die aanteekening nl. door of namens den werkgever op het partijbriefje is aangebracht.

Dat bovendien de boeken van den juwelier bewijs tegen hem zelven kunnen opleveren, behoeft geen betoog. Zoodat den werkman in den regel alle bewijsmiddelen vrijstaan, de werkgever daarentegen meestal van alle bewijs ontbloot is.

b. De „knechten” daarentegen staan in veel slechter conditie , omdat voor hen art. 1638 moet gelden, dat de meester op zijn woord — desgevorderd met eede gesterkt — geloofd wordt:

Ten aanzien van de hoegrootheid van het loon;

Ten aanzien van de betaling van het loon over het verschenen jaar;

’) Diep hu is III, p. 36 sq.

’) Diephuis II, p. 326.