De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

38

Slechts dan kan hier het ter bewerking geven van den diamant moeten worden bewezen, als de werkman loon vraagt voor eene bepaalde hoeveelheid bearbeide diamant en de juwelier beweert, hem minder gewicht te hebben gegeven.

Reeds boven zagen wij , hoe de juwelier den werklieden den diamant ter hand stelt in op bepaalde wijs gevouwen papiertjes , waarop de hoeveelheid van den inhoud duidelijk is aangebracht. Zijn deze partijtjes behoorlijk gemerkt, dan komen de volgende gegevens daarop voor:

No. Lr.

St. Kt.

Het nommer en de letter van het briefje verwijzen naar het boek van den juwelier; St. vermeldt de hoeveelheid steentjes (stuks); Kt. het gewicht in „caraten” uitgedrukt.

Blijkt den werkman onder of vóór den arbeid, dat er méér steentjes in het briefje zitten, of de steentjes méér wegen, maakt hij niettemin het werk af en eischt hij loon voor dat meerdere, dan kan het wezen, dat de juwelier ontkent, zooveel werk te hebben gegeven. En de vraag ligt open , of de werkman getuigen mag bijbrengen, als de waarde van het partijtje meer bedraagt dan 300 gulden.

Immers de werkman zal hebben te bewijzen niet, dat hij zóó of zóóveel loon bedongen heeft, maar, dat hem een partijtje van meer dan f 300 waarde ter bewerking is opgedragen. Ofschoon dus de man met eene vordering van minder komt, tot staving van zijnen eisch moet hij het feit van de overgifte van het partijtje waar maken.

En de bewoordingen van artt. 1933 en 1938, en dit is de gevestigde jurisprudentie — wijzen er op, dat de grootte van den eisch onverschillig is, en getuigenbewijs uitgesloten is, indien de rechtshandeling, waarop die eisch zou moeten berusten de waarde van 300 gld. overtreft.

Zóó: een huis in weekhuur per week te betalen, getuigenbewijs toegelaten, al was de te vorderen som méér dan ƒ 300 (W. 6202), omgekeerd een huur tegen onbepaalden tijd nimmer door getuigen te bewijzen, omdat hij eene verbintenis