De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

23

tracten op tijdloon gesloten. De weinige, die er bestaan, zijn, naar we gezien hebben, arbeidscontracten.

Maar, als de juwelier blijft stukloon betalen, terwijl de klovers en snijders op den winkel van den patroon moeten werken?

Het enkele genieten van stuk- of tijdloon kan nimmer criterium zijn voor een arbeidscontract. Als dus de positie van de stukwerkers blijkt dezelfde te wezen als die van ben die tijdloon genieten, dan moeten ze öók partijen heeten in eene arbeidsovereenkomst.

Of gelijken ze meer op den huisarbeider, — aannemer?

Zij hebben geene beschikking over tafelvuil, bakvuil en poeder. Maar aan den anderen kant wordt hun geen zitgeld aangerekend en de gangbare opvatting is, dat daarom de juwelier allen afval opeischen mag, omdat hij den werklieden de kosten van vlam, licht, kamerhuur, brand enz. uitspaart, ’t Wordt dus eigenlijk aangezien als een soort van huurcontract, waarbij de diamantwerker, zoolang hij werk van den juwelier op den bak ') heeft, een plaats op den winkel van den patroon heeft gehuurd.

En dat kan wel niet anders. Vooreerst immers maakt het verrichten van werk op een aangegeven plaats eene aanneming van werk nog niet tot eene dienstbetrekking, maar dan ook in de tweede plaats heeft de juwelier die op zijne werkplaats laat kloven of snijden, daarmee niet den wil gehad eene andere positie in te nemen tegenover de werklieden, deze laatsten niet in andere verhouding willen komen tot den patroon. De juwelier deed dat niet om meer gezag of leiding te kunnen oefenen, evenmin om zijn verhouding tot de klovers en snijders tot eene meer innige en (waar het hier op neerkomt) duurzame om te scheppen. Slechts als zeer goed voorbehoedmiddel tegen oneerlijkheid, als maatregel in het belang van zijne waarden, die dan tegen brand enz. beter te assureeren zijn, ter wille van den afval, en voor snijders vooral ten einde te kunnen zorgen voor geregeld na-rondisten.

') Zie boven blz. 5.