De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

16

die zijne diensten huurde. In het tegenovergestelde geval is hij aannemer van werk” ').

In dat geval zou werk op stukloon steeds „aanneming” moeten wezen. Want overal, waar des arbeiders loon afhankelijk is van de uitkomst van zijnen geleverden arbeid, daar draagt alleen de arbeider de risico voor ’t eigen werk.

En zelfs waar tijdloon is bedongen, de arbeider zelf werktuigen of hulpfabrikaten moet bekostigen, de kwaliteit van ’t opgedragen werk varieeren kan in dien zin, dat het meer of minder hulpfabrikaten eischt — daar ook kan ’t niet zeker zijn, dat de arbeider ’n „loon” ontvangt. Overal waar de arbeider eenige kosten heeft, — en in onderscheiden industrieën is dit het geval — daar draagt hij risico, ofschoon hij eene arbeidsovereenkomst heeft aangegaan.

Alhoewel dus dikwijls de arbeider in arbeidscontract voor risico werkt van den werkgever, is dit toch niet noodzakelijk voor ’t bestaan eener arbeidsovereenkomst, verschilt hierin de „aanneming” niet van ’t arbeidscontract.

Zoodat geen der genoemde criteria den toets der critiek kan doorstaan, beide contracten blijken hetzelfde te zijn. „That-sachlich flieszen hundertmal die beiden Arten von Vertragen ineinander und es wird vollstandig unraöglich, die Trennung derselben mit einigermaszen hinreichender Scharfe obwalten zu lassen”.

Dit is dan ook de conclusie van Endemann’).

Intusschen, de wet ligt er. En ofschoon we na logisch onderzoek tot de slotsom moeten komen, dat de door onze wet gehuldigde onderscheiding niet deugt, althans voor onzen tijd alle wetenschappelijke waarde te eenenmale mist, — zoolang onze wet „wet” is, moet ze worden toegepast. Mag al het stelsel onlogisch zijn en foutief, we moeten het nog in practijk brengen, en dan is dit de draad, die door aller redeneering loopt. Bij arbeidsovereenkomst krijgt een arbeider werk, omdat

‘) Opzoomer VIII p. 418.

’) Dr. W. Endemann, Die Behandlang der Arbeit im Privatrecht.