De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

15

Nu is dat iets, dat niet valt te bestrijden. Als de arbeid-gever niet te zeggen heeft over den gang van den arbeid, dan hééft hij bij ’t sluiten van ’t contract daarvan afgezien.

Maar aan den anderen kant kunnen we met evenveel recht zeggen, dat waar de arbeider niet recht heeft naar eigen, vrijen wil te werken, hij toch ook vóór ’t sluiten der arbeidsovereenkomst van zijne vrijheid afstand heeft gedaan. Niemand betwijfelt of een gecontracteerd werk moet worden opgeleverd zóó dat het „levering” heeten mag, dus zooals partijen, werkgever en arbeider, voor het sluiten van ’t contract zijn overeengekomen.

De zaak is echter deze, dat het er niet toe doet, of die aanwijzingen van den werkgever vóór of tijdens ’t werk zullen worden gegeven, en dat het geven van bevelen, onder of vóór ’t werk, eene „aanneming” niet kan stempelen tot arbeidscontract, en omgekeerd.

Want als b.v. ik mij eene jas laat maken uit stof, die ik den werkman geef. Ontegenzeggelijk aanneming van werk. Eerst moet mij de maat worden genomen, daartoe moet mij de werkman zich beschikbaar stellen op een uur dat mij gelegen komt Dan geef ik hem orders hoe ik die jas gemaakt wensch: hoe lang, hoeveel rijen knoopen, met of zonder opslagen, rugnaad, zijden voering, fluweelen kraag. Dan moet hij me komen passen op mij gelegen uur, enz. enz. Hoeveel „bevelen” niet, zelfs tijdens het werk ! — en toch aanneming.

Waaruit gebleken mag zijn dat in het bestaan van een Recht der Direktive, wij niet het criterium mogen zoeken van het arbeidscontract.

Maar de risico van ’t werk? Dat de arbeider blindelings werkt en daarvoor zijn loon krijgt, alleen de werkgever in arbeidscontract, hij alléén de kans loopt, dat niet wordt verdiend ?

Opzoomer verkondigt het als het eenige zuiver Romeinsch-rechtelijk beginsel. „Die zijne diensten voor eene bepaalde onderneming verbonden heeft, is werkman, als hij niet op eigen kosten zijn werk afmaakt, maar op kosten van hem,