De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

5

Nu gaat alles naar den juwelier, die de diamanten sorteert, en ze, in klassiek gevouwen papiertjes, den snijder tot verdere behandeling overgeeft.

Deze heeft een tweeledige taak: den diamant zijn grondvorm te geven, twee paren van vier driehoekige, zooveel mogelijk gelijk en gelijkvormige vlakken, waarvan vier samenkomen in den top , de „kolet”, vier andere aan de meer breede „tafel”, den onderkant van den steen. De rand, waarin zij samentreffen, de „rondist”, wordt in den regel „appel”rond gesneden.

Buitendien moet hij de glessen en greinen verwijderen. Beide dingen geschieden door het wrijven van twee diamanten tegen elkaar.

Ook de snijder heeft twee stokken, eenen zwaren opsnijder en eenen lichteren meesnijder, in den vorm van een penhouder uit aloë-merg, eene langgerekte peer, waarvan de kelkbladen zijn opgegroeid tot een eenige centimeters langen niet al te dunnen stam, waarop een kop van cement bevestigd is. In den cementen kop, waarvan tot dien einde de punt bij eene vlam wordt verhit, wordt de diamant nu vastgezet zóó, dat het gedeelte van den diamant, dat afgewreven moet worden, zichtbaar blijft. Die 2 stokken moeten nu tegen elkaar gewreven worden, eene bezigheid die dikwijls nog al kracht vereischt, en in alle gevallen onmogelijk kan geschieden zonder voldoende steunpunt voor de stokken, die als hef hoornen naar elkaar gedrukt worden.

Dat steunpunt wordt gevonden in de stalen pinnen van den koperen snijders „bak”. Een zwaar blok uitgesneden mahoniehout, dat op tafel wordt vastgeschroefd met eene moer. ’t Voorste deel bevat laden en bakjes voor grondstof en product, ’t achterdeel is uitgebold, dat daarin een koperen langwerpig vierkanten bak met platten bovenrand volkomen sluit. In ’t midden van dien rand verheft zich links en rechts een korte, dikke stalen pen, waartegen de stok gedrukt wordt.

Ook die koperen bak bestaat uit 2 deelen, die zorgvuldig op elkaar passen, de een boven den ander; de bodem van