De Arbeidsovereenkomsten in de Diamantindustrie

4

heeft eene eigen arceering. Zes van die kleine driehoeken liggen om het kleine driehoekje gegroepeerd. Die arceering van streepjes, die telkens bij één lijn samenkomen als bij de scheiding van het hoofdhaar, brengen dus op stuk van zaken eene reeks van laagjes zeshoeken óm het kleine driehoekje. Elk vlak van den diamant, bolvormig, bestaat dus uit een laag zesvlakken. Die streepjes, die deze vlakken scheiden, heeten „wassen”

De diamant is een kristal en splijt dus slechts langs deze „wassen”. De techniek die van den klover wordt geeischt, is dus het zien van onzuiverheden en bersten in den steen, het berekenen in welk vlak deze liggen en het splijten van den steen langs dat vlak. De te splijten steen wordt vastgezet in eenen stok met cementen kop; en een scherp stukje diamant, eveneens in den kop van eenen, nu lichteren stok, vast-geklemd, snijdt eene wigvormige kerf in den te behandelen steen.

De stok die houder is van den te spouwen diamant wordt vastgezet in een stuk lood waarin een gat slechts niet het dikste deel van zijn peervormig uitloopend midden dóórlaat; een stalen mes zonder heft met breeden rug en platgeslepen snede op de kerf gebracht in de richting van het te vormen vlak. Met een stalen of houten stang, den „hamer”, een langen, in het midden kegel vormig saamgenepen cylinder, een korten tik gegeven, — de diamant ligt dóór.

Is diamant zoover gespleten als mogelijk is, dan zijn 3 producten voortgebracht. Allereerst de „kapjes”, die onder den naam van „scherp” den snijder worden gegeven, en later door den slijper tot brillanten kunnen worden opgesierd.

Ten tweede: „enden”, meestal driekantige stukken afval, te dun om er brillanten van te maken „Roosjes” worden er van gefabriceerd.

Ten laatste het „uitschot”, te klein en plat, te vliezig voor rozen. Het wordt gestampt tot poeder.

Bovendien verliest de diamant bij het kerven eenig poeder, dat in een koperen bak wordt opgevangen.