Met de stroom mee

nachts heeft hij ’n onbedwingbare begeerte om aan de Franse film te komen, ondanks het abominabel accent, waarmee hij citeert: „Les gestes superbes...” De film is immers in ’t jaar ’29 nog stom. Hij zou zo graag Hamlet spelen.

Op ’n goeie dag gaat hij met Lucas naar een fotograaf. Hij draagt een koffer waarin een zijden wambuis en een baret met veer. In Brussel is men geduldiger met artisten dan in Holland; de fotograaf is zeer geïmpressionneerd door den somber kijkenden schouwspeler Lode Wolff van het Vlaamse Massatheater. Hij zegt maar voortdurend: „Ge neemt maar uw gemak, meneer.”

In de kleedkamer voor de spiegel is Lode doende, hij trekt het wambuis aan, begint zich langzaam te schminken; maakt donkere vegen om zijn ogen, slaat vervolgens de mantel om zich heen, posteert zich en vraagt lijdend aan fotograaf en vriend: „Verschoning, dat ik u even moet doen wachten, ik moet me eerst concentreren.”

De fotograaf knikt en Lucas, anders nerveus en bewegelijk, houdt zich doodstil; hij vindt Lode geweldig.

Ze kijken hoe die zich concentreert, ’n Kwartier lang trekt hij gezichten, terwijl hij murmelt voortdurend dezelfde woorden: „To be or not to be...” Dan komt hij. ’n Tweede Ronde van vóór de borrel, maar met dunner lippen, somber oog, gekwelde mond en donkere rimpels in het voorhoofd, posteert zich voor het toestel, waar geduldig de fotograaf, ’n typische Belg met lange haren en jacket, heeft gewacht.

En als de foto klaar is, zet Lode er met witte inkt onder: „Lode Wolff in „Ha,mlet”.”

En zendt ’t zijn oude moeder.

76