Met de stroom mee

TWEEDE HOOFDSTUK

J’ADORE LES ARTISTES.

Het is maar goed dat oude moeder Wolff haar zoon Louis niet ziet, want hij is zeer mager gewerden. Ze heeft hem al enige verontruste kaartjes doen schrijven, waarop hij hoopvol en ietwat hoogmoedig geantwoord heeft; hij kan haar helaas nog geen geld sturen, maar hij heeft er een gedicht bij gedaan. Zijn loopbaan is pas begonnen, maar hij heeft de sterke overtuiging dat hij een groot toneelspeler worden zal, verder is alles in Gods hand. Boven de brief staat ’n kruisje en er onder staat: Uw, liefhebbende zoon in Xo. Zo iets geeft moeder weer moed. Deze Louis, of Lode gelijk men hem daar in dat grote Brussel noemt, zal haar nog eens gelukkig maken en zonder zorg. En, kijk eens, dichten kan hij ook al; dat moet immers van haar knappen jongen zijn, zegt ze tegen Marie, want anders schreef hij wel, dat ’t door ’n ander was gerijmd. Moeder Wolff leest dat vrome viers van de Rozenkrans zo vaak over tot ze ’t van buiten kent.

En als ze allemaal bij mekaar zitten, vraagt men d^e oude vrouw om haar te plezieren: „Moeder, zeg die les van Lode ’s op.” Met tranen in de ogen begint ze dan:

„Rozenkrans! ’t Onmisbaar wapen

wint des vijands volk en stee-,

„mannen, maiskens, vrouwen, knapen,

brengt des Heren bidsnoer mee.”

Pastoor spreekt ze niet vaak meer, want ze woont nu aan de Rijksweg, waar de man van Marie, haar ’n kleine herberg heeft gehuurd. D’r komt heel wat werkvolk na vijf ’n pint drinken; ’t is ruw werk, maar men moet toch wat verdienen nu Louis geen boekhouder meer is. Daar is dus meer reden tot gezucht dan tot gelach, maar de moeder kent haar zoon en klaagt niet.

Lode zelf immers klaagt niet en ’t gaat hem niet naar den vleze. Daar zijn allereerst de kleine, nijdige intrigues waaraan de schrandere Louis met succes weerstand biedt.

57