Met de stroom mee

wijsgerige sententies over nationalisme en dramatiek te willen laten. Dan schraapt Lode eindelijk de keel ert vraagt, terwijl hij onbewust den ander in zijn hooghollands imiteert: „En meneer Agricola, wat is mijn gage?”

„Nou vrind, zeg maar Jilles, daar moet je je voorlopig niet te veel van voorstellen; ik zit hier op zware lasten, ’t' Is hier ’n keurig theater, modern en licht, maar we verdienen geen droog stuk brood. Brussel is voor ons expressionisme niet ’t ware oord. De lui die moderne kunst willen zien, gaan naar de Groupe Libre. Maar als we in de provincie zijn, stijgt de recette en dus ook jullie loon; da’s trouwens al binnenkort. Bovendien is er op ’t moment voor jou geen werk aan de winkel. Ik heb je eigenlijk vanmorgen in ’n impuls genomen, niet om dat briefje van Ghéon, maar omdat je ’n engere landgenoot van me bent, tevens de enige Hollander bij mijn weten, die Lode heet. Maar ook omdat ik wat in je zie, al is ’t voorlopig niet meer dan ’n gewieksten knaap. Als je j,e ogen de kost geeft, kun je hier veel leren.”

Het is verbazend hoe de man zich met Lode occupeert en Lode doet niets dan knikken en flauwtjes lachen om de vele plagerijtjes. Agricola heeft hij nodig, maar hij is niet de ware broeder voor Lode Wolff.

In ’n mooie stalles gaat bij ’n stuk repetitie bijwonen. Stevens speelt de held, in hemdsmouwen. Het stuk valt in Lode’s smaak, het is vurig flamingant, het Vlaams van Stevens klinkt krachtig en welluidend. Lode hoopt deze rol ook eens te spelen.

Nu verspilt Jilles geen woorden, zijn regie is kalm en nauwgezet. Terwijl Lode daar to,ekijkt, groeit in hem het besef, dat hij als Hollander zich met geheel zijn vermogen op de Vlaamse Beweging moet werpen. Bij ’t Franse toneel, heeft hij, wien Mayeux al ’n slechte uitspraak had verweten, in de eeuwigheid geen kans. Bovendien was hier een streven naar godsvrucht en eenheid, levenssynthese, waarover hij op ’t Vrijthof, na zijn tweede glas, gewoon was te oreren.

Hij was dus niet ontevreden met de paar franken die hem de boekhouder ’s Zaterdags overhandigt, als niet medestrijdende. Niet enkel Jilles vergast hem op lessen in dramatiek, maar ook de anderen geven Lode raad. Stevens houdt hem voor, hoe doornig de carrière is.

54