Met de stroom mee

bezien en constateren, dat Brussel nog lang niet mis is.

Men heeft hepi te vroeg doen uitstappen. Moedig echter zoekt hij naar ’t boarding house Waar Eddie Lucas, naar z’n zeggen met ’n internationale artistenbent, woont: twee Japanse dames, ’n Chinees, ’n Amerikaan, twee Engel-sen, ’n Parisienne, asjeblief! en drie Belgen. Hij belt en uit ’t holle huis sloft een vrouw naar voren, doet open; is zij de Amerikaanse? want ’n Japanse is zij niet. En Louis met zijn beste Frans: „Je viens pour monsieur Lucaze.” Het wijf heft de kop op en krijst door ’t holle marmer: „Monsieur Zozo, y a du monde!”

Daar kopit ’n smoking de trap afvliegen; het is die goede, oude Eddie. Hij is uiterst verbaasd, slaat zich voor ’t hoofd: „Neem me niet kwialijk, mon trés cher, maar ’t is me doior de kop gegaan, dat je komen zou, je weet ik ben niet fors van memorie en daaxbïj is vanavond het academisch bal. Maar kom toch boven, kom toch boven...” Zo ratelt hij en moe van alles laat Louis zich opwaarts voeren, waar ’n mooi Japans meisje voor de spiegel haar wenkbrauwen aan ’t bewerken is. Met ’n blik van schuwe bewondering stelt Lucas hem haar voor; doch daar haar naam wat moeilijk is, Louis hem toch niet kan onthouden en ze verder geen woord zegt, slaan we deze moeilijke¹, vermoeiende en onchristelijke naam maar over. Maar juist het idee: naam, brengt Louis er toe Eddie te vragen, waarom het wijf hier benee, conciërge of artisfe, hem Monsieur Zozo noemt; en ziet, zelfs de Japanse lacht even. Eddie heet Zozo, omdat hij vroeger op alles wat men hem hier meedeelde, niets anders wist te antwoorden dan: „Zo zo!” Hoe vind je m’n kast? En dit is mijn laatste werk. Ik hoop dat je ’n smoking hebt, Want je moet beslist rneie naar ’t bal van de academie.”

Louis zegt niets. Hij is blij geen smoking te bezitten, want om nu ook nog vanavond te moeten dansen, daar is hij veel te kapot voor. Hij zegt met dunne lippen: „Ik ben niet naar Brussel gekomen voor decadente genoegens, maar om te werken.”

Ja, daar schrikt Eddie toch van; hij is er door getroffen, want tot dusver had hij niet durven hopen dat ’n bal ’n decaden^ genoegen zou zijn. En in den vervolge kan men Eddie dus alles hier in dit verdorven Brussel voor decadent horen uitschelden — zoals hij tevoren op Louis

48