Met de stroom mee

schrijven, dat in de open lucht, met de St. Servaes op de achtergrond, zal worden opgevoerd.

' Maar vreemd genoeg, na dit glanspunt waarbij ook moeder Wolff en Marie Dekker en man de verblijde getuigen zijn, is ’t met Ghéon gedaan, de kennissen hebben het gezien, veel pastoors en godsdienstige leken zijn er door gesticht, maar de anticlerikalen spreken honend over de reclamestukken der Kerk, en de mijnwerkers, waar ’t om begonnen is, snappen er niet meer van dan in ’t begin, ze vinden de postuums heel aardig; het Limburgs publiek is nog niet rijp voor kunst. Louis schrijft aan Ghéon, die immers gezegd heeft: „als ik ooit ’s wat voor u kan doen,” doch Ghéon heeft ’t vreselijk druk met de zorg voor zijn eigen beroemdheid en antwoordt niet.

Op een goeie dag wordt Louis door een van zijn superieuren, een naren kouden Hollander, er over onderhouden, dat zijn ijver reeds ’n jaar is verslapt. Nu kan Louis twee dingen doen, den vent ompraten en zeggen dat hij weer de onontbeerlijke organisator zal worden van vóór het expressionisme en hij kletst eventueel den president van Amerika van de sokken, of hij kan in ’n onheilspellende woordeloosheid volharden.

„Als dit uw mening is,” zegt Louis na enig zwijgen, den kerel koud aankijkend, „dan vraag ik u beleefd eervol ontslag.”

De ander weet niet wat hij hoort, deze goede positie wil die ijdeltuit opzeggen, hij slaat ’n jovialer toon aan: „Kom, korn, Wolff, zoo gauw de moed niet laten zakken, de directie apprecieert zelfs wat je voor de geest onder de arbeiders doet, maar ’n beetje aanpakken, is ’t niet... ?”

„Ik laat geen moed zakken,” spreekt Wolff rustig,” en als ik iets aanpak, dan zal ’t iets anders zijn, dan dit; duivelse werk waarvoor ik niet geschapen ben.” De chef draalt nu niet langer, maar gaat.

En Louis reist naar zijn moeder, deelt haar zijn grote daad mede. Hij besluit naar Brussel te gaan, daar experimenteert men met de nieuwe kunst, het expressionisme, de Ziel. Verwezen, met dodelijke schrik, hoort de weduwe het aan, loopt direct naar den pastoor. Die tracht Louis tot bezinning te brengen, maar die blijft onverzettelijk en bijna gelukkig over zijn groot en alles offerend besluit.

Het Vrijthof is geslagen van bewondering, voor enige dagen.