Met de stroom mee

nieuw leven is gewekt. Reprise volgt op reprise, men speelt te Venlo, Sittard, Roermond, men huurt de schouwburg te Maastricht, waar door toedoen der vele zure Aris-tarchen het applaus iets magerder uitvalt, maar Louis dankt toch met verzaligd gezicht. Hij gaat om den dooien dood niet op zijn lauweren rusten, doch komt na enige maanden met zijn troep, waarmee hij zelf waarachtig niet content is, met een nieuwe Ghéon: „De Gehangene, die werd afgeknoopt.” De meisjes uit het Zuiden moeten Louis’ beste supporters wezen, nu Knoups ’n beetje ongeduldig wordt; sommige maagden aanbidden Louis, die nu ook de hoofdrol neemt, maar oog noch tijd heeft voor de liefde; waf 'is dat eigenlijk? Hij peinst, verdomme, boekhouder te zijn en in alle werelden te dwalen.

Als hij op ’n avond uit Heerlen aankomt, ziet hij ’n zielig rimpelig kereltje die wel honderd lijkt, steunend op ’n jonge vrouw, over ’t perron strompelen, terwijl alles toekijkt. Da’s Louis Bouwmeester,” zegt ’n chef. Inderdaad, de grote acteur komt, afgeleefd, met ’n derderangs ensemble hier Vriend Frits spelen. Tot de vrienden op ’t Vrijthof richt Wolff zijn afkeurend commentaar, Bouwmeester da’s ’t ware niet, te sentimenteel, te romantisch. Maar toch gaan ze ’s avonds, terwijl de repetitie van de Gehangene wordt afgezegd, naar die Comedie om den ouwen come-diant te zien in zijn nederlaag als Rebbe Sichel, omgeven door prullen van de Schmiere; in de aanvang ziet Louis vol geringschatting toe; midden in ’t stuk vindt een stilte plaats, die dan gebroken wordt, doordat de oude Rebbe trillend zijn kopje op ’t schoteltje zet. Dan heeft Louis tranen in de ogen, hij zegt zacht: „Subliem,” en de satellieten die niet begrijpen wat hier voor subliems gebeurt, voegt hij toe: „Dat is kunst, in zulke momenten zit hef meesterschap.”

Henri Ghéon, die zelf als dramaturg in opkomst is, hoort vati het wonderlijk succes dat zijn stukken hebben, hij komt heel uit Parijs naar Maastricht, waar Louis zijn derde stuk voor ’t voetlicht brengt en hoewel hij van dat wonderlijke taaltje niets verstaat, geeft hij den regisseur op ’t toneel de accolade, spreekt ’n paar Franse woorden, die ’t francofiele publiekje in verrukking brengen. Men vertelt dat hij beloofd heeft voor Louis ’n Servaesstuk te

43