Met de stroom mee

VIERDE HOOFDSTUK

GEEN BOUWMEESTER MAAR BOEKHOUDER?

Maastricht is een cultureel centrum en als ge daar te licht over denkt, stap dan ’s, bid ik u, op ’n avond van 1927 een dier nette café’s binnen op ’t Vrijthof, daar zit oud en jong schildersvolk, dat zich niks van die van boven de Moerdijk behoeft te laten zeggen. Daar toeven twee broers die de poëzie binnenkort op fikse wijze zullen vertegenwoordigen, zodat de Hollanders hun hyperbolen verbluft zullen nastaren. Nog hangt over Maastricht de grijze doem van de na-oorlog, nog schooien arme Duitsers in dunne kleren langs de huizen en wordt ook honger geleden onder het uitgebreid gilde van bedelaars die zich bij de Brug aan de Kleine Staat hebben geposteerd en bij het karakteristiek stadsbeeld horen. Maastricht is ondanks de formidabele uitbreiding, het geld dat in omloop is en waarvan de „mooie” villawijk getuigt, nog kleinsteeds. De halftwaalfse mis en de pantoffelparade daarop volgend onder het geluid der stadsmuziek of het gezang der befaamde Staar is het hoogtepunt van de week. Maar iin de artistencafé’s op het Vrijthof gist het, daar wordt ’n nieuwe kunst geboren of tenminste verwekt.

Haastig komen de jongelui binnen, geheel tegen het kalme stadsrhythme in, gooien hun flambards op de kapstok en vragen: „Louis er nog niet?” En dan geeft ’n ander ernstig antwoord: „Ik denk dat ie werkt. Maar hij zou vast komen.”

Hoort ge dat, de jeugdige fraaie vernuften van de stad, hebben ’t over Louis Wolff, het fenomeen, de vraagbaak van het café Dominicain, goed gesalarieerd functionaris van Staatsmijn Emma, desondanks ongeloofelijk thuis in de moderne kunst, een fascinerende persoonlijkheid, wiens donkere oogopslag u altijd bij zal blijven. Alle meisjes die hem kennen, die hier natuurlijk zelden komen, maar ’s Zondagsochtends bij Bury of Coenegracht naar ’t strijkje luisteren, hebben ’n diep en blozend respect voor Louis Wolff, hij is veelbelovend en imposant. Slechts ’n enkele

36