Met de stroom mee

Aan zijn moeder heeft Louis al die tijd niet gedacht, zijn fiets staat nog op school. Zeer ongerust heeft ze ’n broer naar den prefect gestuurd, die alleen mee kon delen dat Lucas en Wolff niet op studie waren. Bij den deftigen Lucas informeren dorst de broer niet.

’s Ochtends als ze aankomen, staat daar de Naald: „Vrind, rijd ogenblikkelijk naar huis en begeef je vervolgens terug naar de grote studiezaal.” Zijn moeder baadt in tranen, vergeeft hem haar doorwaakte nacht. De oude vader, ’n weinig absent tegenwoordig, zit dof te staren en zegt stereotiep, maar niemand luistert naar hem: „Ueberall gibt’s Krieg und auch hier wird’s kommen.” Maar Louis hoort niets, ook niet als de Naald hem dreigt van school te sturen en hem dan alle vrije middagen ontneemt. Want die emotie: Jessie, Jessie, kan men hem niet afnemen. Bovendien heeft hij nu de tijd het werk, dat hij heeft laten slabakken, in te halen, hij moet hier weg, het leven in.

Hij doet examen, vierjarige cursus, slaagt net. Wat nu? hij moet geld verdienen.

De broer van Lucas, de ingenieur, zorgt dat hij kantoorbediende wordt op Staatsmijn „Emma”. Hij heeft dus maar enkele weken vacantie en dan: „Glück auf.”

Maar in de vacantie brengt hij steeds meer tijd door voor Marie d’r spiegel, trekt verbitterd de lippen omlaag, kermt en kreunt: Jessie! Hij kent de hele Koopman uit het hoofd en declameert voor de vrienden, voor moeder en in z’n eentje.

Vervolgens stormt deze ferme knaap de maatschappelijke ladder op, niet ongelijk aan Otto en vele anderen. Vier jaar na de oorlog heeft hij ’n goede positie als boekhouder, zijn familie kijkt naar hem op vanwege het vorstelijk salaris. Hij heeft de nuchtere kant van het leven gekozen, maar wordt er ruimschoots voor beloond. Hij woont keurig te Maastricht en nu is ’t wachten eigenlijk alleen maar op ’n bruid en ge kunt u verzekerd houden dat zo’n kadee om geen rijke bruid verlegen hoeft te zitten.

35