Met de stroom mee

Louis van ’t gym weg moet, geen priester moet worden, maar rijk, rijk en gelukkig. Ik verveel me nu al op het gym en zoveel jaren heb ik nog voor de boeg, dan Rolduc, dan ’t Groot Seminarie, ik zou wel gek zijn. Hij is zijn stoute dromen vergeten, kanunnik en misschien zelfs bisschop te worden, want voor zich ziet hij verblindend de zilveren koker enerverend open- en dichtklappen, de vonken schieten er af.

Dat werd nu toch wel de meest trieste wandeling die men zich denken kan met den pastoor door de winterse landen. „Ik word oud,” zegt Mestroms en menigmaal staat hij stil te hijgen op zijn stok. En ook: „Maar jong, dat was toch de bedoeling niet toen we u lieten studeren.” Hij zegt niet meer ’t vertrouwelijke doe maar ’t gereserveerde geer. „Ik heb geen studiekop, meneer pastoor.” „Ach wat praat ge nu?”

En blozend voegt Louis er de deftige woorden aan toe, dat de wereld hem trekt. Snel kijkt Mestroms naar ’t kwasterig boertje naast hem en hij stopt ’t zakdoekje dat weer te ver steekt uit de borstzak van de jekker, wat in: „Kijk vriend, het gymnasium is het beste onderwijs, neem dat aan van uw ouden pastoor. En als dat zo is, van de wereld, ge kunt toch ook advocaat of dokter worden.” En pastoor stampt ’n beetje driftig met zijn zwarte stokje op de grijsbevroren aarde.

Hoe verlaten liggen de velden, er is geen boer, geen vee te zien, donker zijn de bosjes op gindse heuvel. Advocaat da’s zeer aanzienlijk. En dokter evenzeer, maar als je op ’n dorp dokter bent, moet je smerig werk doen. Dat duurt ook allemaal zo lang eer je ’t bent, de pastoor zegt nog wel ’s dat ’n mensenleven maar kort is. „Ik heb geen studiekop,” zegt Louis en zo wordt vele malen het zelfde gezegd en dit is dus wel de droevigste wandeling van meneer pastoor. Hij kijkt de knaap niet aan als hij besluit: „Stuurt uw moeder eens op de pastorie.”

Zo heeft Louis ’t ook verwacht, moeder zal precies pleiten, ook tegenover pastoor, wat hij, Louis, wil. De zaak is dan bijna in orde, hij zal pogen midden in ’t jaar naar de Handelsschool te worden overgeheveld en om pastoor zijn dankbaarheid te tonen, grijpt hij diens hand en zegt: „Ik zal altijd ’n brave Katholieke jongen blijven.”

23