Het zotte vleesch

Voorzichtig scheurde Lizzy haar portret uit Renés schetsboek, dan nam ze vier punaises en bevestigde de teere en toch stevige potloodteekening tegen de deur. Ze lei 't schetsboek op de vensterbank: „Straks verder zien,” zei ze en ze ging naast Peter op de divan zitten, heel dicht tegen hem aan.

„Hoe leuk toch, zoon huishouden,” dacht René en hij droomde zich met Annie, die hem zou zijn als 'n teere, japansche bloem. En hij zag voor zich, terwijl Lizzy s witte hand hem de geurige thee inschonk, Annie, huismoedertje, in n wondervol-getinte kimono.

Stil en zwijgend aten de drie, beschenen door 't poovere licht van de petroleumlamp in den hoek.

Toen ze klaar waren met eten en met spoelen, stond Lizzy vermoeid op en zei: „Nou gaan ik” en Peter verschrikt: „Blijf je vanavond niet bij ons?”

„Heb Fien beloofd vanavond wat te helpen,” zei ze mat, terwijl ze den grooten hoed voor den ouden, venetiaanschen spiegel opzette.

„Das nou jammer,” zei Peter teleurgesteld. Wat moest hij nou doen vanavond.

„Wil ik straks bij jullie kome?” vroeg hij haastig.

„Nee, Peter,” zei ze met heel verschrikLgroote oogen, „doe dat nou niet, dag meneer Veraert,” zei ze n beetje onderworpen tegen René, die haar toch tutoyeerde:

„Dag Lizzy .... Zeg in 't vervolg toch René.”

Later gingen Peter en René wat door de saaie Zondagavondstad, René n beetje melancholiek al die laatste dagen en Peter weer in nadenken over Lizzy en zoo. In de stad liepen de menschen wat verveeld rond, sommige spoedden zich naar de cinema's, heertjes en dametjes uit de burgerklasse en pruimende schooiers voor de engelenbak. Beschonken gingen n paar wegwerkers langs 't trottoir: van je héla, hola, houd er de moed maar in. Bij 'n verlichte sigarettenwinkel hingen de bulletins over de voetbalmatches van dien middag. Er stonden daar heel wat menschen te „genotteren”, bij de succespunten van de plaatselijke club.