Het zotte vleesch

meisjes uit n verdacht huis zijn?”

„Hoe weet u dat.... dat die dames uit n verdacht huis zijn?” vroeg René, scherp.

Fien had Lizzy s arm losgelaten en was met vragende oogen weggegaan, verwonderd dat Peter zoo maar op hun afkwam.

Peter en Lizzy waren gearmd verder gewandeld, zij elegant-heupwiegelend, hij meer rechtop en naar haar kijkend. Ze gingen naar ’t Dekanusplein, waar vandaag 't laatste zomerconcert plaats had. Om de muziekkiosk had die gestadige pantoffelparade plaats, die men altoos vindt in de kleine stadjes van Zuiden, na de mis.

De muziek speelde Dichter und Bauer. Dat was n geliefkoosd stuk in de herbergen overal, ’t behoorde geregeld tot 't program. Luid als n twist klonken de akkoorden en de dirigent zwaaide geweldig mooi met zn armen, boog met zn knieën, tot 't spel van 't blazend orkest zachter werd, zoodat men 't overluide gesprek van eenige boeren in de nabijheid duidelijk kon volgen.

Bij de finale ontmoetten ze Annie met René en van Alfen en nu vond Peter ’t plezierig, Lizzy voor te stellen. Wonderlijk, dacht van Alfen, toen Lizzy de banale beleefdheidsformules zei. Ook Annie was verrast door Lizzy, maar met de charme haar eigen, begon ze met haar te praten en ze wandelden nu met hun allen op voor de muziekkiosk, waar men Ases Tod heel zacht en mooi was begonnen.

Annie was luisterend blijven staan en allen bleven ze staan,

Lizzy als betooverd door de bijzondere, droevige muziek. Van Alfen verloor zn gêne, die hij bij de kennismaking duidelijk had gevoeld om Lizzy.

Naast haar voelde Peter zich bijna wegzinken om 't genot zoo bij haar te zijn, met haar te hooren deze muziek. En hij maakte plannen om met haar s naar Amsterdam te gaan, naar n kleine concertzaal, waar 't middaglicht gedempt binnenviel en waar hij Chopin had gehoord. Samen zouden ze dan de wegslepende en soms zielverscheurende muziek, de teedere en toover-accoorden van Chopin hooren, waar hij zoo erg van hield.