Het zotte vleesch

Peter drukte de verbouwereerde vrouw nog s de roode werkhand en ging hoofdschuddend weg.

Wat n beweging.

Hij wou nu wat gaan werken op zn kamer, maar telkens ging ’t belletje van n snoepwinkeltje, naast den antiquair, zooals iederen Zondagmorgen. Nee, hij ging nog maar wat lezen, en dan dadelijk de stad in.

Hij begon te lezen, maar Sef kwam binnen, ook op z’n Zondags. Hij ging zitten bij de deur, z'n snorretje zat keurig. Hij droeg n fascistenhemd, in z'n blauwe jas had hij n rood pochetje. De pet stond scheef en achterover, z'n sokjes waren rosé en z’n schoenen bruin.

En hij informeerde wat Peter eigenlijk met Lena meende? Of hij daar plannen mee had? Of dat 't 'n jongeheers-lolletje was? Want 't was toch Fiens zuster.

Eerst keek Peter hem verschrikt en verrast aan, maar dan lachte hij; die Sef, had ie nog niet genoeg met z’n eigen te doen .... Had hij niet al ruzie met die van Theelen ...., moest z’n vriend Peter ook beginnen.

Dat beviel Sef niet, dat zinspelen op die van Theelen en hij werd driftig:

„Dao hubstoe toch nieks mit te make ....!”

Kwaad stond hij op.

„Peter ...., waat ich dich zèk, nèm dich in ach mit Lena.”

Peter klopte hem op den schouder. Met zoo'n mensch moest je voorzichtig zijn. Dat brute: „je hebt er niets mee te maken,” had m gehinderd, maar hij was kalm gebleven.

Dan kleedde hij zich aan en ging weg. Over de kleine stad luidden zwaar de kerkklokken. De menschen waren allemaal voor  laatst in hun zomercostuum.

Peter ging n sigarettenwinkel binnen en kocht n doosje Bogdanoff. Toen hij er uit kwam ontmoette hij René en van Alfen, die gentlemanlike boog en de opmerking maakte, dat ’t mooi weer was.