Het zotte vleesch

Hij keek haar gelukkig, in haar gouden oogen.

„Dan zulle we trouwe, hè?” zei hij met koortsig-schitterende oogen.

„Trouwen?” zei ze verwonderd en weifelend, en toen herhaalde ze zoo heel zacht voor zich „trouwen ...”

Ze nam haar mantel.

„Nou gaan ik,” zei ze langzaam.

Peter hielp haar en samen gingen ze de trappen af, voorzichtig en tastend in ’t duister.

Buiten nam hij schuchter haar arm en behagelijk leunde ze met haar hoofd tegen z’n schouder. Ze vertelde dat Sef tegenwoordig nog altijd ruzie had met die drie van Theelen.

Op ’t Begijnhof sluimerden geel de oude huisjes onder de zwarte lucht. Bij Fien was alleen nog licht.

„Wat is stil bij Fien tegen anders,” dacht Lizzy onrustig. Ze bleven samen voor den drempel staan en hielden eikaars handen vast.

Dan werd plots de bevreemdende stilte in de kroeg vaneengereten door n schot.

Lizzy liet Peter los en opende verschrikt de deur.

„Sef.” kreet ze. Binnen was ’n dreigende troep. Daar stonden Sef en Fien en nog n paar menschen. In den hoek stond Bèr Theelen, rood van den drank. Sef stond wankelend met n revolver in de hand.

Peter was binnen gekomen. Sef schoot weer op Bèr, maar weer mis, 't revolver viel uit Sef s matte hand.

„Bun allemaol stil veur de pliese,” fluisterde Fien bevend, 'n Paar menschen gooiden den hoonlachenden Theelen met geweld naar buiten.

Onmiddellijk was Peter weggegaan, Lizzy had hem gezegd.

In de straatgoot struikelde hij bijna over Theelen, die echt dronkemansachtig begon te huilen, maar Peter lette er niet op in