Het zotte vleesch

Zoo bleven ze heel den avond samen en Peter nam n oud, geel leesboekje van school uit de boekenkast en las Lizzy de mooie verzen voor van Kloos en van Gorter.

Maar van dien laatste begreep ze af en toe niets en Peter verklaarde.

Om half twaalf vond Lizzy dat de kachel te hard brandde en ze opende 't venster. Bij Sanders klonk weer slepend ^;t liedje van de bananen.

De beide jonge menschen bleven, de arm om eikaars hals, aan 't raam staan, starend in de blauw-zwarte straat. De kou was minder geworden. Beneden sukkelde de beschonken sigarenmaker in z’n veel te wijde kleeren, de man, dien René Paul Verlaine had gedoopt. De drukkerij was groot en zwart, ’t groote gebouw er naast, lichtte uit heel veel raampjes, terwijl toch al laat was, maar de menschen waschten zich nu en verschoonden zich voor den Zondag. Klein en teer drong ’t kroegje A/an Sanders, waaruit wat licht en muziek sproetelden, tegen de blinde muur van de drukkerij.

Opeens kwam Sef bij Sanders naar buiten. In ’t licht zag hij er verhit uit.

„Kom, Fien!” riep hij schor naar binnen.

Fien kwam. Ze had n zwarten sjaal om haar tengere rug en ze zag er vermoeid uit. Sef nam haar arm en wankelde ’n beetje, gingen ze de straat op, gearmd als n verliefd paar, Sef met de handen in de broekzakken.

„Fien is je zuster, hè?” vroeg Peter.

„Ja,” zei ze eenvoudig, „ze is heel goed voor mij,.... en Sef.”

„Woon je bij hun?” vroeg Peter onrustig.

„Tuurlijk! Waar dach’ jij dan!”

Dit stemde hem onpleizierig.

„Vin je daar niet raar ...., zou je niet liever bij mij wille wone?”

Ze keek hem aan, wat meende-n-ie nou?

,,’k Zou 't heerlijk bij jou vinden,” en ze sloot ’t venster, nam hem in haar armen.