Het zotte vleesch

zn kamer voelde hij nu erg ’t bittere van ’t eenzaam zijn.

De stoelen kraakten; dat deeën ze altijd, als men er van opstond.

Op tafel stonden de flesch likeur en de vier glaasjes. Hij sloot de flesch met kouwe handen. Zn hoofd gloeide. Daarna ging hij naar zn slaapkamer.

’t Venster stond daar open. Peter stak zn gloeiend hoofd even in de nacht-straat, waar nu geen menschen waren. Uit X cafétje klonk nog ’t liedje van de bananen.

Dan sloot hij ’t venster en ’t werd heel stil in de kamer. Hij ontkleedde zich langzaam en stapte in X groote lage bed. Hij lei zich languit in de zachte lakens, behagelijke rust na al die emoties van den dag.

Eerst had je n week van droge, bittere eenzaamheid, peinsde hij en dan kwam n dag vol opwindingen, kleine plezierigheden, die je ’t daarop volgende alleen-zijn maar weer opnieuw en erger deed voelen. En de regen, die nu weer viel. En X gloeien van z’n hoofd.

Hij richtte zich op en rukte 't venster op n kier. Dat was lekker zoo dien avondwind om zn kop. Maar algauw kreeg hij ’t te koud en stootte met den voet X raam dicht. Nu was ’t laken echter los gegaan aan 't voeteneind en vermoeid boog hij zich voorover om lakens en dekens vast te stoppen.

Hij viel weer achterover en nauw lei hij of hij moest heel erg aan Lena denken, Lena, hoe ze dien middag gestaan had bij die twee andere meisjes op den stoep en dan hoe ze hem bediend had in de Beurs en hoe de lamp heur haren goud had gemaakt.

Hij zuchtte vermoeid ...., deze gedachten ...., zn lijf was nu warm en z’n handen en z’n voeten sidderden.

De klok van den Munster sloeg langzaam twaalf uur en dan hoorde hij weer 't droefgeestige tikken van den regen op de ruit.

Nou had'ie verdomme weer geen slaap. Lena! hoe mooi blauw waren haar oogen en hoe mooi haar hooge, gouden kapsel en haar