Het zotte vleesch

z n werk, toch wel n begaafd meisje en op hun aandringen ging hij naar de kast, waarin zn rommel lei. Hij schommelde wat tusschen de papieren. Wacht, dit zou hij hun voorlezen ...., de Stalen Toren, dat de Gids had geweigerd, dat ding waarmee hij zich vrij had weten te maken van n nare dwangvoorstelling, die hem had gemarteld en geplaagd avond aan avond, toen hij heel alleen was, zonder deze vrienden, alleen met z’n obsessie in 't angstige kaarslicht, waar hij in zn dwaze voorkeur voor ’t lugubere bij arbeidde.

Met haast klanklooze stem las hij ’t verhaal van den Stalen Toren en wel voelden ze allen de sombere vrees om wat aan huiverde in die doffe woorden, den beklemmenden angst om den Dood in z’n stem; toch begreep Antori met ’t ontroerende van ’t geval en hij wachtte maar geduldig tot ’t gedaan was, behagelijk achterover leunend in z’n rieten stoel, met n goeie sigaar. Annie voelde ’t drukkende van die volzinnen, griezelig, dacht ze, maar haar stem was gewoon en klankvol, toen ze zei dat ze 't wel mooi vond. René zei niets, schonk ze allen nog n glaasje in.

Van n nieuw gesprek kwam niets, ze voelden nu hoe koud de tocht om hun beenen waaide en ze wouwen nu liefst maar opstappen, ’t werd tijd voor de tram. Peter hoorde ’t n beetje weemoedig om 't nu weer doffe alleenzijn, niet meer luisteren naar de levende woorden van die drie menschen. Nee, de glaasjes zou hij morgen wel spoelen, daar was tijd genoeg voor. Toen stonden ze op en René en Anton hielpen Annie.

„Voorzichtig hier op de trap,” zei Peter, „la-mij maar voorgaan,” en hij ging voorop met den walmenden kandelaar.

Jammer, dat ze nou al gingen, maar de tram: we moeten toch bijtijds bij de tram zijn ....

Huiverend stonden ze na die warme likeur beneden op de nog glimmende straat. Ze gaven elkaar de hand. Wat is 't koud geworden hè. Van uit ’t cafétje van Sanders klonk mat: „Tja, we hebbe geen benane!”

Ze trokken af, de dame in hun midden. „Verliefd,” dacht Peter van René, terwijl hij met den kandelaar weer naar boven trok. Op