Het zotte vleesch

Annie en René, dat beurtelings over ’t werk van Jules ging, haar broer en over de pittoreske varkens en koeien en andere dekora van Annie s dorp. Anton zei af en toe slechts n beleefdheidsfraze, meer niet, om ook s wat te zeggen, ’t hinderde hem dat Annie daar maar al door met dien Veraert zat te redeneeren, wat drommel als ie dat geweten had! Maar enfin, maar niets laten merken en hij dronk de thee, die toch wel n beetje te slap was.

Na die al te late lunch haalde Peter n flesch Benedictiner uit de muurkast. Die had hij met z n verjaardag gekregen en er was nog voor de helft in. René spoelde vlug en handig met opgestroopte mouwen de kopjes, die Annie daarna afdroogde. Peter trok de kurk van de flesch en schonk de vier (eenige) glaasjes vol. Dan zette hij de buikige flesch bij wijze van dekorum op tafel, ’t Was niet koud in de kamer en de drie jonge mannen staken n sigaar op, Maréchal Niel. Annie had uit haar taschje n damessigaret genomen en opgestoken. Ze joeg de kleine, blauwe wolkjes wat al te snel uit haar roode mondje, die wolkjes waren blauw in den grijzeren sigarendamp.

De heer Van Alfen verborg z n misnoegen, dat Annie hier rookte,

zoo goed mogelijk, maar enfin....., hij mocht dat bohémien wel,

hoewel....

De Benedictiner was zeer goed, echter wat zwaar, zoodat Anton geraden achtte er niet al te veelvuldig gebruik van te maken. Annie nam nog n glaasje in uitbundig gesprek met René, wiens oogen thans koortsig verliefd gloeiden. Peter zat afzijdig en keek weemoedig-vergenoegd. Hoe gek, hier boven die armoedige werklui-families zaten vier menschen en maakten wat plezier, ’t Was nu toch wat koud geworden, morgen mocht de kachel wel aan en hij berekende, hoeveel de kolen wel zouden kosten deze winter.

„Piet,” zei Annie plots naar hem kijkend, „heb je niets meer gemaakt...., n vers ...., of n novelle of zooiets ...., toe ...., lees s wat voor.”

Peter schrok op uit z’n kolenrekening.

„Zou meneer ons genoegen willen doen?” viel Anton bij.

„Ik heb nog wel wat gemaakt.... maar 'k weet niet of 't wat is ...” zei hij nederig-weifelend. Die Annie altijd, belangstellend voor