Het zotte vleesch

haar grooten hoed, de roode mond stond in n vroolijken lach halfopen.

De heer van Alfen boog. Hij was ongemeen lang, had n verstandig nuchter gezicht en n langen, intellectueelen neus.

„Ga jullie mee thee drinken?” noodigde Peter.

Natuurlijk gingen ze mee thee drinken. Waar? In de lunchroom?

Nee, Peter zette ze zelf, thuis! O, dol, nee maar, dat was kostelijk. Ze was zich toch net aan ’t vervelen met meneer van Alfen en die nare regen, die maar aanhield, maar, enfin, „moste mer niks om géve, es te mer lol hubs.”

Ze gingen nu met hun vieren over den glimmenden middenweg om niet elk oogenblik tegen elkaar aan te botsen of tegen de menschen, die hinderlijk links hielden.

Onmiddellijk was René in druk gesprek met Annie, terwijl meneer van Alfen rechtop en zwijgend naast haar ging. Peter ging links van René, even voorover gebogen en peinzend over dit nieuwe: die deftige van Alfen, waar zou ze die zoo opeens vandaan hebben gehaald.

Maar dan was hij weer weg met z n gedachten: de merkwaardige aristocratische Lena, die hem tot n obsessie ging worden, met haar lokkende blauwe oogen en haar bijna perverse mond en hij vergat de avondstraat met de misdadigers en spitsburgers; hij vergat wie naast hem gingen: dat meisje bande hem.

Toen waren ze aan ’t huis, dat geel glom in schijnsel van de lantaarn. Peter was al naar binnen gestapt: „mag ik voorgaan”, en had zich omzichtig den weg tusschen den ouden rommel gezocht. De kandelaar stond op den trap gereed en hij ging omhoog, gevolgd door de anderen, die hortend en stootend met hun voeten klopten op 't hout, onhandig door ’t ongewone.

Boven stak Peter de groote petroleumlamp aan en de vier namen plaats in de krakende rieten stoelen. Annie was verwonderd om dat mal-ouderwetsche: petroleum, geen electrisch licht of gas.

Toen hij n beetje uitgerust was ging hij de thee zetten. Annie had haar hoed en mantel afgelegd en hielp mee. Haar donkere