Het zotte vleesch

kermend op de grond lei.

Met hun drieën waren ze 't Stationsplein afgewandeld, ’t Regende nog altijd, maar minder hard, de straten glommen in de nattigheid en 't licht van etalages. Peter luisterde maar half naar wat Sef vertelde, hij moest maar altijd aan Lena denken, met haar viooltjes-oogen en haar prachtige blonde kapsel.

René was heelemaal verdiept in de pittoreske vechtgeschiedenis. Interessant toch dat leven van die ongure menschen, waar hij buiten stond, terwijl hij toch veel had meegemaakt. En hij begreep, dat Peter juist toch onder deze krachtige menschen uit den Limburgschen Jordaan, zn modellen zocht, deze menschen, die slechts hoorden op den klop van hun bloed.

Sef zwenkte de Stationsstraat af naar 't Oude Begijnhof, waar Fien woonde. Peter en René liepen nog maar s even de stad in.

Terwijl ze zoo verder wandelden ontstond in Peter n geweldig verlangen naar Lena, n verlangen om bij haar te zijn.

René had ook den kop vol van allerlei dingen, plezierige en onplezierige. In de stad begon 't druk te worden. Door de Steenstraat slingerden wat menschen uit de Tempeliersbuurt, meest mijnarbeiders en ververs, allen apache--achtig gekleed, pet scheef, op den kop, riemt om 't middel en handen in de broekzakken. Ook liepen er wat kantoorheertjes en bankbedienden met zwarte hoedjes, goed-passende regenjasjes en lichte slobkousen, dan nog wat asfaltprinsesjes, n enkele armoedige slet met haar begeleider, door ’t vroolijke lamplicht over de glimmende straat.

Zwijgzaam liepen de vrienden en in gedachten, toen plots n helle damesstem klonk:

„René...... Piet!”

„Annie,” riep René spontaan op ’t hooren van die hem bekende stem. Peter schrok weg uit z’n gedachten en ze stonden voor n heer en n dame. Annie was gekleed in n grijs herfst costuumpje en ze droeg n grooten donker-blauwen hoed, de heer was eenvoudig gekleed, n gentleman.

„Meneer van Alfen, Anton van Alfen,” presenteerde Annie met aangename altstem. Geestig fonkelden de donkere oogen onder