Het zotte vleesch

mannen.

„Daag Sef,” zei René, de man op den schouder kloppend.

„Naovond,” zei Sef, die zich even omdraaide, „speelt gr mit.”

„Nè, v r kieke!”

Ze schoven bij. Nauw had Peter twee glaasjes bier besteld, of uit den duisteren hoek van d buffet kwam n meisje met n wit schortje voor, naar voren.

„Dat is ze!” zei Peter ontroerd, terwijl Lena langzaam, met n gouden glans van de lamp over heur haar, naderde met d bier.

„As'te-bleef,” zei ze met neergeslagen oogen de glazen voorzichtig neerzettend om de spelers niet te hinderen.

„Keurig,” zei René zachtjes. Ze was weer weg in den donkeren hoek.

„Daar zit ook Paul Verlaine,” zei René en ze moesten lachten om den armen, typischen schooier, die bij d buffet zat te lebberen aan z’n oude klare. René en Peter noemden hem zoo om z’n gelijkenis met dien dichter. Z’n verschoten haren, hingen wild onder den in d lamplicht groenen bolhoed uit en z’n oogen keken bezopen-weemoedig. d Was n sigarenmaker, die drie dagen in de week werkte en dan vier dagen voor z’n plezier leefde. Zoo had hij d contract gemaakt met zdi baas.

„Wie is dat daar,” informeerde Peter afgeleid door een merkwaardig langen man bij de deur. „Maar dat zul jij ook niet wete.” En hij keek strak naar die verschijning, mager als n brandhout en met lange roode haren, die dun hingen om z’n aschgrauw, afstootend, breed orang-oetang-gezicht met dunne, witte lippen en n langen, spitsen neus.

„d Is toevallig da'k die ken,” vertelde René. d Was de zoon van zdi hospita. Hij was n kind van vrouw Evers, dat ze bij iemand anders gekregen had, toen ze al met Evers getrouwd was. Evers was n rijke boer, rijk door d geld van zdi voorouders, die al voor den tijd van Napoleon n groote boerderij hadden midden in de oude stad. Maar de familie Evers had voor niemand uit den weg willen gaan en d huis stond er nog altijd, veel te groot voor d echtpaar; de zoon was om z’n voortdurende ruzies met z’n vader, maar elders gaan wonen.