Het zotte vleesch

„Ik weet 't niet....,” zei hij weifelend, ,,'t was n bijzonder kind.”

René zweeg nu, nam z’n schetsboek uit z n binnenzak en begon de huizen aan den overkant te teekenen, de dreigende, sombere blinde-muur van de drukkerij en de grauwe huurkazerne.

„Ik heb weer brieven gekregen, uit Dordrecht,” zei Peter.....

Lezen!” en ze lazen de half-koddige en half-mismoedige brieven van Henri, den merkwaardigen, wederzijdschen vriend.

Dan spoelden ze samen de kopjes. René stak z'n schetsboek bij zich en samen verlieten ze de nu gansch donker geworden kamer.

Op de trap ontmoetten ze Trui.

„Trui, wem waar det mèdje vanmorge mit die witte haor,” fluisterde Peter.

„Det waar Fien zien zuster, wo oze Sef mit vriejt.....euverdag is

't in de fabriek en saoves in de Beurs ...”

„Wie hit det?”

„Lena - ”

Lena, weer zoon rare, smakelooze naam voor dit teere, haast aristocratische kind. En dan de zuster van Fien, 'n hoer notabene, waar Sef mee leefde. Bitter en zwijgend liep hij naast z'n vriend op. Inderdaad, bedacht hij: beide meisjes hadden die zelfde teer-blanke huid, beiden hadden groote, blauwe oogen en 't zelfde hel-blonde kapsel. Vreemd, vreemd, deze twee meisjes.

„Kom mee,” zei Peter, „we gaan s naar de Beurs,” en hij trok z’n vriend mee in 't kleine kroegje, dat de pleisterplaats was voor voerlui, witkielen en arbeiders.

Peter ging voorop in 't kleine, met petroleum-verlichte lokaaltje. René, onzeker in deze vreemde inrichting, struikelde over de lange beenen van n stamgast, die bij den ingang zat.

In 't midden van 't vertrek hing een petroleumlamp te walmen. Daaronder stond n oud tafeltje, waar omheen vier mannen zaten te kaarten. Een ervan droeg een geruite pet, dat was Sef, de rest van de kamer was ook bezet, maar door de slechte belichting kon Peter niets dan doezelige mannenlichamen zien en van Lena geen spoor.

René voelde zich direkt thuis, enthousiast over de vier kaartende