Het zotte vleesch

„Hub ich uch wakker gemaak?” vroeg Peter verlegen, „det sjpiet mich.”

„Och, ’t is zoo erg neet,” zei ze goedig, en dan moederlijk: „waat kumste mich vertille?”

„Och nieks, eigelijk nieks .... Ich kwaam mer s kieke wem zooal toes waas.”

„Ze zeen allemaol weg. Hari is aant baggere in de Maas en Miel slampampert get door de stad.”

„Enne,” Peter dorst niet vragen naar Trui, uit vrees voor de argwaan van de dikke vrouw, die inmiddels roode poesje weer op haar schoot had genomen.

„Vader is aan ’t kieke aan de Maas .... ’t mèdje is al vreug naor ’t werk gegaon.”

„Dan zeet gr noe heelemaol allein,” zei Peter om maar wat te zeggen en hij ging weer weg om aan ’t postkantoor nog even n wisseltje te innen.

Nog altoos regende V

Mistroostig stonden de huizen met hun glimmende daken, zwaar en zwart rees de groote kerk tusschen de lichter-gekleurde gebouwen en gebouwtjes.

Peter vond 't altoos erg plezierig als hij weer s wat geld kreeg gezonden van 't dagblad dat zijn litteraire-nietswaardige artikeltjes opnam. Hij onderteekende ze nooit met z’n naam, hij had n beetje gêne voor die grapjes uit ’t alltagsleben van de menschen, waar tusschen hij woonde; venters van schuurpapier en parapluies, en orgeldraaiers. Vroeger hadden ze wel s onder elkaar, artistieke jongelui opgeschept en beweerd, dat armoe iemand pas kunstenaar maakte, maar Peter vond 't al n hoogst onaangenaam gevoel, als hij 't zich s z'n sigaretten moest ontzeggen, omdat 't mis was met z'n duiten. ’t Was toch maar wat lollig zilveren munt uit die stukjes te slaan, die goeie studie waren voor grooter werk. En hierover denkend kwam Sef in z’n herinnering, de avontuurlijke Don Juan, en diens ouders, die zooveel misère gekend hadden, maar sterk en moedig alles gedragen hadden en nu rustig en kalm leefden.

Van die menschen zou hij s n boek maken, n roman, dacht hij,