Het zotte vleesch

Toen hij om twaalf uur ophield, regende 't nog steeds. Buiten kwamen de menschen terug van de fabriek. Peter deed z’n regenjas aan en sprong de trappen af met twee tegelijk.

Bij de deur stonden drie meisjes van de fabriek met bonte sjaals om den hals. De eene was Trui Geraedts, die hij vanmorgen al gezien had, de andere twee kende hij niet, maar hem trof de mooie gestalte van de langste: slank jong meisje in n dun katoenen bloesje. Zij had n smal, bleek gezichtje, helblonde haren, groote, blauwe viooltjesoogen, lange, zijden oogwimpers, n edele, lange neus en n wellust-mond, rood en vol.

Peter was blijven staan, den deurknop in de hand, vol verrassing om dit meisje. Dan groette hij, beleefd z'n hoed afnemend en ging weg. Hij hoorde nog hoe de drie meisjes zacht in hun dialect 't over hem hadden, maar hij keek niet op, stapte snel door naar z’n restaurant, waar hij abonnement had.

Die vluchtige ontmoeting op de stoep was Peter bijgebleven en hield hem bezig, terwijl hij langzaam de warme soep oplepelde.

Die sierlijke, ranke gestalte, t witte gezicht, de blonde haren, de aristocratische neus en de mooie mond, in dat alles voelde hij, dat hij nu weg was uit dat elegant milieu, waar zulk n meisje slechts zijn kon. Daar at men niet in n derde-rangs restaurant warm eten om twaalf uur en hij kon zich dat meisje van zooeven niet los maken van zekere sfeer van elegance en society, hoewel hij haar in 't dunne, katoenen blousje en den bonten sjaal had gezien.

Zoodra hij gegeten had, rende hij dadelijk naar huis in de Wilhelminastraat om toch nog bijtijds Trui te kunnen treffen, die straks naar de fabriek moest. Want hij wilde haar vragen, wie dat meisje toch geweest was.

Hij vloog de trappen op en stormde bij Geraedts weer binnen, maar alleen moeder was daar, die net uit haar dut bij ’t fornuis wakker werd, zoodat de kleine, roode poes, die op haar schoot had gelegen er nu af sprong.

„Mer, Peter is det sjrikke!^